Home - Kynologie - De duitse herdershond - Het toedienen van medicijnen
Het toedienen van medicijnen aan een hond is voor velen een moeilijke opgave en wordt daarbij vaak op een verkeerde wijze gedaan. Daarom volgt hier een "handleiding", die hopelijk de moeilijkheden zal oplossen. Al vroeg immers zullen we een jonge hond eens een wormkuur moeten laten ondergaan en als het dan voor de eigenaar een experiment wordt, hoe hij de tabletten of capsules naar binnen moet krijgen, kan 't op een complete worstelpartij met 't dier uitlopen met als gevolg dat 't allemaal nog moeilijker wordt. Laten we beginnen met de manier waarop we een hond pillen, tabletten of capsules toedienen. Indien het niet tegen de voorschriften van de dierenarts is; kunnen we proberen pillen of tabletten, die smakeloos zijn, fijngebrokkeld in een klein balletje gehakt verwerkt toe te dienen. Vooral klein omdat de hond ze dan zonder kauwen meteen doorslikt. Voor capsules is dit niet mogelijk, want het heeft zijn reden dat het medicijn in een capsule gesloten is. Het betekent dat de inhoud ervan buitengewoon naar smaakt of een schadelijke inwerking van mond- en keelholte kan hebben. Capsules dienen dus onbeschadigd doorgeslikt te worden. Om deze capsules in te geven gaan we op dezelfde wijze te werk als met pillen en tabletten die we niet "gecamoufleerd" kunnen laten opeten. We laten de hond dan links van ons zitten.
Met de linkerhand omvatten we de bovenkant van de voorsnuit. We kunnen dan door met de duim aan de ene zijde en met de middel- en ringvinger aan de andere kant door druk uit te oefenen de lippen tussen de tanden drukken en de bek openen. In de rechterhand nemen we tussen duim en wijsvinger de tablet, pil of capsule (die we om plakken tegen de kaakholte te voorkomen even door water gehaald hebben), drukken met de muis van dezelfde hand de onderkaak wat naar beneden waardoor we gelegenheid krijgen het medicijn diep achterin de mondholte te brengen. We drukken nu met de middelvinger het achterste deel van de tong wat naar beneden en naar voren. Als reactie op de druk op de tong gaat de hond slikken en tegelijk is het medicijn verdwenen. Dit lijkt buitengewoon ingewikkeld doch is het allerminst. Voor de zekerheid houden we de hond nog even met gesloten bek en wrijven over de keel.
Een vloeistof kunnen we de hond op deze wijze niet ingeven. Het gevolg zou dan zijn dat hij zich deerlijk verslikken zou en het optreden van longontsteking doordat het medicijn in de longen terecht komt is ook lang niet denkbeeldig. Dit ingeven moet op de volgende manier gebeuren. Weer laten we de hond links van ons zitten. Met de linkerhand duwen we de kop wat naar boven, terwijl we met de wijsvinger aan de linkermondhoek een trechter vormen door de wang daar uit te rekken. De vloeistof, die we met kleine hoeveelheden tegelijk met de rechterhand in die trechter gieten, loopt dan langs de kiezen in de mondholte en wordt doorgeslikt. We moeten er echter rekening mee houden dat een hond in zo'n geval heel handig is. Hij kan zijn kiezen op elkaar houden waardoor de drank in de wangzak blijft staan! Zonder de kop los te laten, duwen we de kaken iets van elkaar zodat de vloeistof kan passeren. Pas als de hond geslikt heeft kan men met de toediening verder gaan.
Moeten we de patiënt in liggende houding helpen dan nemen we een kussentje of opgerolde handdoek en leggen dit onder de kop, dit orn het slikken wat te vergemakkelijken. Terloops zij opgemerkt dat dit de wijze is waarop we zeer verzwakte patiënten ook vloeibaar voedsel ingeven. Poeders als zodanig zijn moeilijker voor een hond te verwerken en het is daarom nodig ze op een lepel met water of melk te vermengen en ze de hond als boven aangegeven in te gieten. Zijn ze smakeloos dan is vermengen met een balletje gehakt heel goed mogelijk. De bovenbeschreven handgrepen lijken erg ingewikkeld doch zijn niets anders dan wat handigheid. Daarom is het goed ze te oefenen op de gezonde hond door hem wat water of melk in te lepelen, terwijl broodballetjes prachtig dienst kunnen doen als pillen. Het voordeel is daarbij dat de verschillende handelingen voor de hond niet meer vreemd zijn als het bittere noodzaak wordt.