Home - Kynologie - De duitse herdershond - Het eten van straatvuil
Als de hond van de straat loopt te eten, is dat een hinderlijk probleem, dat helaas veelvuldig voorkomt. Het is vooral voor de baas een probleem, want de honden lijken hier niet in het minst mee te zitten. Sommige honden kunnen tijdens een wandeling soms echt lopen zoeken naar voedsel en eten weggegooide boterhammen, klokhuizen van appels, halfleeggegeten friteszakjes en dergelijke met genoegen op. Dit is voor de baas heel vervelend. In de eerste plaats is het onsmakelijk, in de tweede plaats bestaat het gevaar dat gevonden voedsel vergiftigd is, met alle risiko's van dien en in de derde plaats krijgt de hond op deze manier meer calorieën en slechter voedsel binnen dan wat we hem zo zorgzaam voorzetten. Als de hond ook nog ontlasting van andere dieren (katten, paarden, koeien en andere honden) eet, wordt de baas pas echt vervuld van afschuw.
Bij het probleem van eten van de straat worden er in feite twee vragen opgeroepen. In de eerste plaats wil men graag weten hoe de hond aan dit gedrag komt, maar belangrijker is waarschijnlijk wel de vraag hoe hij er weer' vanaf komt. In onderstaand artikel zullen we trachten dit van verschillende zijden te bekijken.
Zoals over de meeste problemen op hondengebied is ook over dit probleem door verschillende diergedragsonderzoekers en dierenartsen geschreven. Meestal levert dit niet een eensluidend antwoord op, maar verschillende theorieën. Zo zijn er verschillende mensen die menen dat de hond bijvoorbeeld ontlasting van andere honden eet, omdat hij een tekort zou hebben aan bepaalde voedingsstoffen. Hij zou dus in de ontlasting van andere honden een aanvulling zoeken op zijn dagelijkse voedsel. In een aantal gevallen kan dit inderdaad de reden zijn, maar het is niet aannemelijk dat dit ook bij uw hond zo is, omdat hij immers een compleet voedsel krijgt voorgezet en dus nauwelijks een tekort aan het een of ander kan hebben.
Daarnaast zijn er ook nog vraagtekens te zetten bij bovenstaande theorie. Als een hond werkelijk zou weten wat zo goed voor hem is, waarom zijn er dan nog altijd gevallen van vergiftiging bekend bij honden, omdat zij bijvoorbeeld giftige planten hebben gegeten.
Een andere theorie is dat het voor honden helemaal niet zo vreemd is faeces (ontlasting) te eten omdat dit in de dierenwereld een wijd verbreid verschijnsel is. Een teef die net een nest heeft, eet alle uitwerpselen van haar pupjes op en houdt op die wijze het nest schoon. Dit wordt als heel normaal gedrag beschouwd. Als zij dit niet zou doen, zouden we dat juist abnormaal vinden.
Ook halen verschillende onderzoekers voorbeelden aan van andere dieren, bijvoorbeeld het Koala-jong dat de faeces van de moeder eet om een zeer specifieke darmflora op te bouwen, die hij nodig heeft om zijn voedsel te verteren. Daarnaast schijnen varkens in de bioindustrie ook faeces te eten als kompensatie voor hun prikkelarme omgeving. Bij hen is het eten van ontlasting een gevolg van verveling. Tot slot is er nog een theorie, die luidt dat de hond straatvuil eet om op die manier zijn omgeving te verkennen en te onderzoeken. Dit wordt enigszins vergeleken met een baby die vreemde voorwerpen onmiddellijk naar de mond toe brengt om het op deze wijze te onderzoeken. Zo zou men het eten van straatvuil door de hond ook kunnen vergelijken. De pup wil alles wat hij op zijn weg tegenkomt verkennen en doet dit met zijn neus, maar ook met zijn bek. Hij neemt interessante vreemde voorwerpen in de bek en ontdekt dat je op sommige (straatvuil) kunt kauwen en dit zelfs op kunt eten. Als dit hem bevalt, zal hij al snel op zoek gaan naar het volgende lekkere hapje. Het eten van de straat wordt op deze wijze een (slechte) gewoonte, die - zoals bijna elke slechte gewoonte - weer moeilijk af te leren is. Bovenstaande oorzaken voor het eetgedrag van de hond op straat zijn slechts theorieën en geen van deze is ook echt bewezen. Als we er echter van uitgaan dat onze honden een kompleet voedsel krijgen voorgezet is het niet waarschijnlijk dat zij van de straat eten uit een gebrek aan bepaalde voedingsstoffen. Als we daarnaast ook bedenken dat vele honden werkhonden zijn en dus voldoende afleiding hebben, lijkt ook de theorie die meent dat het straatvuileten voortkomt uit verveling niet erg aannemelijk. In een dergelijk geval lijkt de laatste theorie namelijk het eten van de straat dat ontstaan is uit een slechte gewoonte de meest waarschijnlijke.
Wanneer we er van uitgaan dat de hond uit gewoonte straatvuil eet, moeten we deze gewoonte zien te doorbreken. Zoals bij het afleren van iedere slechte gewoonte vereist ook deze aanpak bijzonder konsequent gedrag. Voor de hond is er geen verschil tussen het eten dat hij van zijn baas krijgt en het gevonden voedsel op straat. Het smaakt hem alletwee goed en hij werkt dit dan ook met genoegen naar binnen. De hond moet nu dus geleerd worden dat hij niets maar dan ook niets van de straat mag eten. Dit vereist oefening.
Een dergelijke training valt in drie situaties onder te verdelen.
In deze situatie is het probleem nog het eenvoudigst op te lossen. Het is duidelijk te voelen als de hond met de kop naar beneden buigt. Snuffelen is tijdens de rit in tuig niet toegestaan en eten van de straat al helemaal niet. De hond dient hiervoor onmiddellijk en altijd gekorrigeerd te worden. Dit dient u zodanig te doen dat het bij de hond ook een indruk achterlaat.
In deze situatie wordt het al iets moeilijker. Het is namelijk moeilijk om te kontroleren of de hond iets opeet. Als hij iets van de straat eet, is de kans groot dat hij dit stilstaand doet. U kunt dus als uw hond aan de lijn stil blijft staan, even kontroleren of de hond aan het snuffelen is of iets opeet. Als hij iets in zijn bek heeft, sta dan niet toe dat hij het opeet, maar zorg er voor dat hij dit loslaat. Krijgt hij de kans om het op te eten, dan is dat nl weer en stimulans om op zoek te gaan naar de volgende hap. Dit gedrag beloont zich namelijk steeds in de vorm van een lekker hapje.
In deze situatie is het het meest waarschijnlijk dat de hond straatvuil op zal eten. Hij is immers vrij en weet bijzonder goed dat u niet in één sprong bij hem zult zijn.
Natuurlijk hoeft u het niet op het moment aan te laten komen, maar kunt u ook een situatie creëren, waarin u de hond konfronteert met eten op straat. Laat iemand iets eetbaars op straat neerleggen (niet te klein, anders is het op voordat u iets kunt doen) en u loopt met de hond aan de (korte) lijn langs. Zodra u voelt dat de hond zijn kop naar beneden buigt om het hapje op te eten, bestraft u hem. Als hij het eten al in zijn bek heeft, moet u er ook in dit geval weer op staan dat hij het loslaat. Hij mag het in geen geval opeten.
Als deze oefening goed gaat, kunt u dit ook gaan oefenen met de hond aan de lange lijn en later met de hond los.
Tot slot willen wij nog één theoretische verklaring aanhalen die wellicht ook een mogelijke oorzaak is van het eetprobleem. Deze theorie zou met name gelden voor honden die bijvoorbeeld op stenen kauwen en deze ook opeten. Honden zijn dieren die gewend zijn om veel met de bek te doen. In de natuur moeten ze een prooi kunnen verscheuren met hun tanden en hierop zijn de sterke tanden en kaken ook ingesteld. De honden van vandaag de dag krijgen tweemaal daags een komplete maaltijd voorgezet en schrokken deze haastig naar binnen. Doorgaans bestaat de maaltijd uit droge brokken of fijngeprakt vers vlees. Veel plezier valt hier niet aan te beleven. Hij heeft niets te scheuren en ook het kauwen en knagen is beperkt. Het zou kunnen dat de hond gewoon wat met zijn bek en eten wil beleven en daardoor de meest vreemde dingen opeet, zoals kluiten aarde, stenen of ontlasting. Ook dit is slechts een theorie. Toch is het heel belangrijk om de hond regelmatig een lekker bot (runder!) of kauwhoefje te geven zodat hij in ieder geval wat met zijn tanden kan doen.
U doet uw hond er een plezier mee, het is goed voor de tanden, maar misschien levert het ook een bijdrage aan de verbetering van dit vervelende straatvuil eten. Mocht het toch niet lukken de hond dit gedrag af te leren of heeft u nog vragen over dit onderwerp dan kunt u natuurlijk altijd de school bellen.
Dr. Verwer: Honden van binnenuit.
De Labradorpost. Overgenomen uit "Ten Geleide", uitgave van het K.N.G.F.