Home - Kynologie - De duitse herdershond - Demodicosis
Demodex Canis is een mijt die in de haarzakjes en taigklieren voorkomt. Bij een gezonde hond zijn de mijten in geringe aantallen aanwezig. In geval van demodicosis zijn zeer veel mijten inde haarzakjes te vinden. De puppies worden besmet gedurende de eerste drie levensdagen door de moeder of de nestgenoten. Gevoelige jonge honden kunnen ook besmet worden door intensief contact met een hond met demodicosis. Demodex-mijten leggen hun eieren in de haarzakjes van de gastheer. Ten gevolge van vermeerdering van de mijten kunnen de haarzakjes barsten waardoor de parasieten via de bloedstroom en de lymphebanen in de lymphe-klieren en verschillende organen terechtkomen.
De aandoening wordt in het algemeen zichtbaar op de leeftijd van drie tot zestien maanden, bij uitzondering op oudere leeftijd. Waarom een demodex-infectie bij de ene hond wel en bij bijvoorbeeld een nestgenoot niet aanslaat is niet bekend. Gedacht wordt aan een afwijkend immuunsysteem, maar deze kan ook secundair aan de infectie zijn. Bij oudere honden is er vaak sprake van een verminderde afweer bijvoorbeeld ten gevolge van een schildklieraandoening, tumoren, of een overmaat aan bijnierschorshormonen in het bloed.
Bepaalde teven zijn gepredisponeerd pups te krijgen waarvan één of enkele demodicosis zullen ontwikkelen. Met dergelijke teven dient niet meer te worden gefokt.
Demodicosis ziet men met name bij de Afghaanse Windhond, de Beagie, de Boston Terrier, de Boxer, de Dobermann, de Engelse Buildog, de Duitse Herdershond, de Duitse Dog, de Staffordshire Buil Terrier en de Pit Buil.
Er bestaan drie verschillende vormen van demodicosis:
Men ziet kaalheid, roodheid, schilfering en ontsteking van de voorpoten en de kop (met name rond de ogen). Meestal weinig of geen jeuk. 90% van de honden met de gelokaliseerde vorm geneest spontaan in vier tot acht weken. 10% gaat over in de gegeneraliseerde vorm.
Door de aanwezigheid van grote aantallen demodexmijten in de haarzakjes treedt destruktie hiervan op, met als gevolg een secundaire bacteriële infectie. Men ziet over grote delen van het lichaam kaalheid en roodheid, diepe ontsteking van de huid, vergroting van de lymphe-klieren en in de ernstige gevallen wordt de hond sloom en verdwijnt de eetlust. De aangetaste plekken worden pijnlijk en de hond krijgt jeuk waardoor het dier zichzelf kapot krabt.
Chronische ontsteking van de tenen en de tussenteenhuid. De diagnose wordt gesteld door middel van een diepe huidafkrabsel van verschillende afwijkende huidgedeelten. De mijt kan dan zichtbaar worden gemaakt onder de microscoop.
Antiparasitaire behandeling: wassingen met Tac Tic® (amitraz), een behandeling die meerdere maanden in beslag kan nemen. De hond dient hiervoor in de meeste gevallen kaal geschoren te worden om de Tac Tic ook echt in de haarzakjes te laten terchtkomen. Bij een secundaire pyodermie krijgt de hond tevens een antibioticakuur van minimaal drie weken.
Na een volledige behandeling is de kans op recidief klein. De prognose van de lokale vorm is goed, die van de gegeneraliseerde vorm is matig tot slecht.
Mevr. drs. S. Verhoeven, dierenarts.