Home - Kynologie - De duitse herdershond - Waarom huilen honden?
Honden blaffen meer dan wolven, maar huilen doen ze minder. De oorzaak van het relatief veel minder huilen van honden zit hem in het verschil tussen het sociale leven van de huishond en dat van de wilde wolf.
De functie van het huilen is het synchroniseren en verzamelen van de roedel voor actie. Wolven huilen meestal vroeg in de avond voor hun vertrek op een groepsjacht en vroeg in de morgen voor ze nog eens gaan. Huishonden die van hun baas het voedsel voor hun neus gezet krijgen, leven een leven van blijvend puppyschap en de behoefte aan formeren van een jachtmeute (de officiële functie van het huilen) is geen eerste levensbehoefte. Het uiteenvallen van de roedel dat het huilen oproept, komt bij hen zelden voor. lets dergelijks kan zich in het dagelijkse leven van de hond alleen voordoen als het dier tegen zijn wil alleen wordt opgesloten. Hij kan dan het "eenzaamheidsgehuil" aanheffen dat dezelfde functie heeft als groepsgehuil.
Beide willen zeggen: "Ik (wij) ben (zijn) hier... Waar ben jij?... Kom bij mij (ons)..." In het wild is het effect van huilen dat de andere leden van de roedel als door een magneet worden aangetrokken en aangezet worden mee te gaan huilen in het "stamlied".
Mensen die nalaten met een huilende hond mee te gaan huilen schieten tekort in hun plicht als medehond. Er zijn reuen die onder normale omstandigheden nooit huilen maar die er om bekend staan dat ze dat eindeloos en op een hartverscheurende toon doen als ze van een aantrekkelijk loops teefje zijn afgesloten. Dat wil niet. zeggen dat huilen een sociaal signaalis, maar ook dit is een sociale context waarin het huilen "kom hij me" betekent.
Deze boodschap van het huilen is zo indringend dat mensen bij een veldonderzoek wolfsjongen hebben kunnen vangen door het huilen na te bootsen Soms is het voldoende in een boom te gaan zitten en het huilen van volwassen wolven na te doen om de welpjes tevoorschijn te roepen die zich waggelend bij de huilers willen voegen. Oudere wolven vliegen daar echter niet in, waaruit blijkt dat er nog een ander belangrijk element in de boodschap is. Bij het volwassen worden leert elke wolf de identiteit van degene die huilt. De menselijke veldonderzoekers kennen op den duur ook zelf het huilen van de verschillende leden van de roedel die ze bestuderen. Er zijn kleine variaties in de opeenvolging van tonen die het huilen van elk dier afzonderlijk herkenbaar maken.
De boodschap luidt dus eigenlijk: "Ik ben het kom bij mij". Misschien worden er zelfs nog meer details in de boodschap gegeven. Er zijn wolvenkenners die menen dat elk huilen ook aangeeft in welke stemming de huiler verkeert als hij zijn kop achterover gooit en zijn klaagzang aanheft. En daar het huilen meer voorkomt aan de grenzen van het territorium van een roedel, lijkt het er ook op of er een element van territoriumvertoon bij betrokken is waarmee andere groepen wordt meegedeeld dat een bepaald gebied bezet is door een georganiseerde roedel. Het opmerkelijke dat solitaire wolven - die uit de roedel zijn gestoten - vanuit hun verre hoeken niet met het groepsgehuil meedoen en zich ook niet meer bij hun oorspronkelijke roedel voegen. Maar vantijd tot tijd huilen ze op hun eentje als de rest van de roedel stil is. Als ze antwoord krijgen van een andere uitgestoten wolf kunnen ze zich daar bij voegen en ergens in een on bezet territorium een nieuwe roedel beginnen.
Om weer tot de huishond terug te keren: het is duidelijk waarom hij niet zo gauw tot huilen geneigd is als zijn wilde neven. De sociale omstandigheden die het huilen oproepen ontbreken hier. Zou je onze honden in een grote groep houden, die iets had van een roedel in het wild, dan zou het huilen ongetwijfeld terugkomen in wat in sommige kennels ook wel gebeurt. Ook kunnen honden, die alleen worden opgesloten of van een loops teefje worden weggehouden of uit de auto worden gezet om een eenzame zwerfhond te worden, wel huilen. Maar de volwassen huishond die in een gezin dat om hem geeft is opgenomen. krijgt eenvoudig geen prikkel om dit spookachtigste van alle hondengeluiden te produceren. Een grappige uitzondering hierop doet zich voor bij families waar gemusiceerd wordt. In de pre-tv-tijden, toen in gezinnen vaak 's avonds werd gezongen, waren er honden die de signalen verkeerd begrepen en aannamen dat hun eigenaar probeerden de roedels bij elkaar te roepen voor een gezamenlijke actie. Met veel overtuiging wierpen ze hun kop achterover en huilden met de rest van hun "roedel". Ze moeten niets hebben begrepen van de negatieve reacties die daardoor opgeroepen werden.
Bron: Waarom blaffen honden, Desmond Morris.