Home - Kynologie - De duitse herdershond - Waarom graven honden?
Als honden gaten graven, is dat in drie van de vier gevallen volstrekt normaal gedrag. Tenminste, vanuit het gezichtspunt van de hond. Door mensen, vooral door tuinbezitters, wordt het anders beoordeeld. Daarom heeft onderzoeker J.S.J. Odendaal van de Universiteit van Pretoria, Zuid Afrika, in een onderzoek (gepubliceerd in Applied Animal Behaviour Science 4/97) de motieven voor het graven van gaten vastgesteld.
Dhr. Odendaal geeft daar aansprekende adviezen hoe men het beste men de betreffende situaties om kan gaan. De meeste motieven zijn als normaal gedrag te beschouwen. Alleen de punten tien en twaalf vallen in de categorie abnormaal gedrag.
Vandaag de dag is bij veel honden het instinct om voedselresten voor later te bewaren nog te observeren. Zelfs de honden die regelmatig gevoerd worden, begraven botten en restjes uit de bak als ze vol zijn. U kunt dit verhelpen door enerzijds genoeg te voeren, zodat de hond geen voorraad hoeft aan te leggen, en anderzijds door de bak te legen als de hond genoeg heeft gegeten, zodat er geen restjes te verbergen zijn. Botten geeft u alleen daar waar de hond niet kan graven of juist waar hij wel mag graven zoals een boomgaard.
Bij sommige hondenrassen zit het graven in het bloed. Een Terriër of een Teckel kan men er nauwelijks van weerhouden om een muizenhol uit te graven. Hier biedt het uitkomst om de hond buiten de tuin voldoende gelegenheid te geven achter Woelmuis en Co. aan te graven.
Als uw hond een grote kuil heeft gegraven, maar verder geen kleine gaten maakt in de tuin, dan ontbreekt het hem aan een acceptabele slaapplaats. Zijn eigen plek moet geriefelijk, veilig en beschut zijn, en aangenaam aanvoelen. Noodgevallen lost de hond op zoals wilde honden dat doen: hij graaft zich een passende slaapkuil.
Hier kunt u helpen door hem een beschut hondenhok aan te bieden. Veel honden willen echter eenvoudig liever in hun kuil liggen en weigeren elk ander onderkomen. Dan kunt u hem ook zijn kuil gunnen en deze bijvoorbeeld alleen overdekken. Als de hond verkoeling zoekt, dan is misschien een douche uit de tuinslang een aangenaam alternatief voor het verkoelende gat in de grond.
Urenlang alleen in de tuin leidt tot verveling. Wanneer het de hond aan beweging en afleiding ontbreekt, dan vindt hij troost in het graven. Gunt u hem meer wandelingen speelgoed en kauwspeeltjes, dan zal het graven van gaten hem niet zoveel meer interesseren.
Het is heel normaal dat een hond zijn omgeving onderzoekt. Weten wat er in hoeken, gaten en onder het zand te vinden is geeft hem zekerheid. Honden die dit instinct volgen zijn meestal nog jong en erg actief. Ze graven over het algemeen niet de diepte in, maar draaien liever stenen en takken om. Het probleem lost zich meestal vanzelf op, als de hond wat ouder wordt. Zo niet, dan kan men tijdens wandelingen de aandacht van de hond op dergelijke voorwerpen richten, en als laatste het waardevolle gedeelte van de tuin afzetten.
Vaak wordt geadviseerd om er een tweede hond bij te nemen. Zodat de eerste hond, die eenzaam in de tuin wat om zich heen graaft, zich niet meer verveelt. Dit is niet aan te bevelen, want de eerste hond zal in dit geval alleen maar de nieuwkomer voordoen hoe men gaten graaft. En als u een hond heeft die slechts bij gelegenheid graaft, dan moet u oppassen dat uw hond niet toekijkt wanneer u in uw bloembedden aan het graven bent. Goed voorbeeld doet volgen, ook bij honden. Maar een hond is niet erg geschikt als tuinhulp, omdat hij de gaten meestal graaft op plaatsen waar u ze niet hebben wilt.
Een hond die de tuin uit wil, graaft slechts zich onder de afzetting door. Vaak ligt de reden bij andere honden, die op straat voorbij komen en hem provoceren. Ook worden honden die achter een hek zitten soms door kinderen geplaagd. Daardoor ontstaan vaak zware antipathieën en de onbeheersbare drang om zich op de ander te storten. Het graven is dan een logisch bijverschijnsel. Het is hier beter om de agressie te behandelen en de hond een andere uitlaatklep voor zijn frustratie te bieden.
Het graven dat wordt veroorzaakt door diverse voortplantingsmotieven schaart de onderzoeker onder de noemer 'reproductief gedrag'. Hij noemt hierbij het graven van een nest/hol door een drachtige teef, die nog geen goede werpkist gevonden heeft. Ook valt het gedrag van een reu of een loopse teef die zich, op zoek naar het andere geslacht, een weg naar buiten graaft hieronder.
In het eerste geval is het raadzaam tijdig voor een werpkist te zorgen. In het tweede geval is het misschien het beste om honden met (te) sterke seksuele driften te laten castreren of steriliseren.
Als een hond zich een weg naar de vrijheid graaft, kan het zijn dat hij zich niet alleen maar verveelt, maar dat hij ook behoefte heeft aan meer contact met soortgenoten.
Gaat u met hem naar een park waar veel honden spelen, of met andere hondenbezitters samen wandelen.
De grens tussen het normale graven en graven vanuit overactiviteit is moeilijk vast te stellen. Als de hond echt dit probleem heeft, schijnt het graven een gewoonte of een handeling ter vermindering van stress te zijn geworden. Vaak is een (voor die hond) verkeerde omgeving hiervan de oorzaak. Hier helpt alleen verandering van de leefomgeving van de hond.
Als een hond mentaal te weinig bezig gehouden wordt, kan hij zijn frustratie afreageren door te gaan graven. Daarmee trekt hij in elk geval de aandacht, ook al zal die vaak negatief zijn. Maar dat zal de hond altijd verkiezen boven helemaal geen aandacht. En zo zal met elke correctie om de hond dit af te leren het tegendeel bereikt worden. De hond graaft om aandacht te krijgen, en hij bereikt zijn doel. De oplossing ligt in het negeren van de hond als hij graaft. Daarnaast zult u de hond andere activiteiten moeten aanbieden waar hij uw aandacht mee krijgt. Maar wees voorzichtig: niet direct na het graven (als beloning), maar liever voordat hij met graven begint.
Als de hond als een bezetene graaft, kan het zijn dat hij 'gek van angst' is. In de meeste gevallen vertoont de hond ook andere signalen van angst. Angst kan genetisch bepaald zijn en daardoor moeilijk te verhelpen. U zult moeten uitzoeken welke prikkels de hond zo bang maken, en hem dan hieraan laten wennen. Het is verstandig om in zulke gevallen een gedragstherapeut in te schakelen.