Een vaccin is een middel dat bij een persoon (of dier) een immuunrespons opwekt zonder hem ziek te maken. Hierdoor is de gevaccineerde beter bestand tegen de ziekteverwekker waar het vaccin voor bedoeld is, dan zonder de behandeling.
De term vaccineren komt van het Latijnse woord vaccinia, koepokken. De term vaccineren werd namelijk oorspronkelijk gebruikt voor de aan het einde van de 18e eeuw door Edward Jenner ontwikkelde methode om mensen met de koepokken te besmetten, waardoor ze ook weerstand kregen tegen de voor mensen gevaarlijke 'gewone' pokken.
Er bestaan verschillende soorten vaccins:
Vaccins worden in het algemeen intramusculair, subcutaan of intracutaan als een injectie toegediend; sommige levende vaccins kunnen worden geslikt of in een krasje op de huid worden gewreven. Bij de meeste vaccinaties is na een maand een tweede dosis nodig (boosterdosis), soms na nog enige maanden een derde.
Nu nog iets over een andere vloeistof die het aanzien van de mensheid fundamenteel veranderd heeft. Het gaat hier om het grootste en meest onverantwoordelijke massa-experiment dat ooit in de wereldgeschiedenis op de mensheid is toegepast, namelijk de massavaccinaties. Voor de Tweede Wereldoorlog bestond er maar een vaccinatie: die tegen de pokken, met behulp van het koepokvaccin. Het is nog steeds onduidelijk wat dit vaccin precies gedaan heeft, want de pokkenincidentie begon allang te dalen voor men massaal begon te enten. Epidemieën en ziektebeelden hebben nu eenmaal de eigenaardigheid dat ze komen en gaan. De vraag is of men met de koepokenting achter de feiten aan heeft gehold. Zeker is dat er, toen de pokken in Europa allang niet meer voorkwamen, veel slachtoffers waren van de zo gevreesde encephalitis postvaccinalis, de hersenontsteking direct na de enting. Veel kinderen stierven, velen hielden blijvend hersenletsel over. Er was jongetje uit een kleuterklas die aan de enting een vorm van epilepsie had overgehouden. Heden ten dage is de koepokvaccinatie afgeschaft, naar men zegt omdat de pokken uitgestorven zijn.
Na de Tweede Wereldoorlog is men fanatiek begonnen met een zich steeds uitbreidend vaccinatieprogramma. Het schema in Nederland ziet er nu zo uit: twee maanden DKTP 1 + RIB 1 drie maanden DKTP 2 + RIB 2 vier maanden DKTP 3 + RIB 3 elf maanden DKTP 4 + RIB 4 veertien maanden BMR 1 vier jaar DTP 1 negen jaar DTP 2 + BMR 2 Verder wordt er al massaal tegen meningitis C geënt en overweegt men de mogelijkheid hepatitis B-vaccin en pneumokokkenvaccin toe te voegen. De hepatitis B is weliswaar grotendeels een probleem bij druggebruikers die met vieze naalden spuiten (daarom vroeger de 'spuitenhepatitis' genoemd), maar het zou 'discriminatie' tegenover de latere druggebruikers zijn als niet elk kind werd ingeënt. Voor medische studenten is de enting verplicht, wat regelrecht indruist tegen het grondwetsartikel ter bescherming van de Persoonlijke Integriteit.
In de tweeëntwintig entingen met zes verschillende ziektes die een baby voor de vijftiende maand te verwerken krijgt, zitten niet alleen de gedode ziektekiemen van de ziekten waar het om gaat, maar de ampullen bevatten bovendien ook de volgende stoffen:
Dit lijstje komt uit de Verenigde Staten, maar het onze zal hier niet veel van afwijken. De vaccins worden gekweekt in dierlijke en menselijke weefsels, zoals de nieren van apen, de embryo's van kippen, embryonale cellen van marmotjes, kalfsserum en menselijke cellen uit geaborteerde foetussen.
Iedere intelligente leek kan begrijpen dat hier moeilijkheden van moeten komen. Ten eerste is het hoogst onnatuurlijk om kinderen met allerlei ziektekiemen tegelijk op te zadelen. Geen kind kreeg ooit difterie, kinkhoest, tetanus, poliomyelitis en een haemophilusinfectie op een dag.
Ten tweede omzeilt men met de prik de eerste verdedigingslinie van het lichaam, namelijk huid en slijmvliezen. Dat zijn de delen van het lichaam waar de eerste confrontatie van het kind met ziekten moet plaatsvinden. Men spreekt direct de hoofdverdediging aan, namelijk het bloed, en put daarmee het immuunsysteem uit.
Ten derde is het immuunsysteem van de baby's nog allesbehalve klaar voor zo'n confrontatie. Eigenlijk zou je niet voor de leeftijd van anderhalf a twee jaar voorzichtig met de hoogstnoodzakelijke vaccinaties tegen tetanus en polio mogen beginnen.
De hoeveelheid bijverschijnselen van de entingen vliegen dan ook de pan uit; je zie ze vrijwel dagelijks. Vooral de kinkhoestenting is voor veel kinderen een ramp. Er komt overigens een nieuw kinkhoestvaccin op de markt.
Wat bijvoorbeeld te denken van een gezond geboren meisje van nu zeven maanden dat direct na de tweede enting een massaal eczeem kreeg? De moeder had veel moeite met het consultatiebureau, omdat men daar erg op de derde enting aandrong, die de moeder uit schrik niet had laten geven. Meestal wordt sussend en bagatelliserend gereageerd als de ouders een verband tussen de klacht en de vaccinatie leggen.
De arts Peter Mansfield uit York in Engeland heeft berekend dat 35% van de kinderen in onze samenleving een min of meer chronische klacht heeft en het is mijn vaste overtuiging dat de te vele en te vroege vaccinaties daar een belangrijke bijdrage aan leveren.
Viera Scheibner, een Australische arts, heeft in haar boek "Vaccination, 100 Years of Research shows that vaccines represent a Medical Assault on the Immune System" honderd jaar regulier onderzoek naar de effecten van vaccinaties op een rij gezet. Ze ontdekte dat de vaccins een medische aanval op bet immuunsysteem vormen. In haar boek beschrijft ze onder andere hoe baby's 's nachts aan een monitor werden gelegd om de ademhaling, die regelmatig en rustig was, met korte pauzes tussen in- en uitademing, te controleren. Na een vaccinatie met het DTP-vaccin (difterie, tetanus, polio) veranderde het ademritme en kwamen er langere pauzes voor. Een verandering die weken kon aanhouden. Het is daarom niet ondenkbaar dat er een verband bestaat tussen de vroege entingen en de zo gevreesde wiegendood, aldus Scbeibner. Sinds men in Japan de entingen uitstelde tot het kind twee jaar was geworden, verdween de wiegendood daar. Over vaccinatieschade schreef ik een artikel dat opgenomen werd in het tijdschrift Similia Similibus Curentur van 28 maart 1998. Ik laat het artikel hier volgen met enkele verklarende toevoegingen.
Sinds het uitkomen van het boekje "Het Post Vaccinaal Syndroom" van Tinus Smits, waarin hij beschrijft hoe hij veel kinderen met vaccinatieschade heeft kunnen helpen door middel van nosoden, in de potenties 30K, 200K, MK en 10MK, heb ik zijn therapie sedert 1997 in mijn uitgebreide kinderpraktijk toegepast. Ik heb tot mijn verbazing met deze therapie veel kinderen goed kunnen helpen. Hierbij zal ik niet spreken over genezen kinderen, die leden aan gevarieerde aandoeningen als chronische verkoudheden en bronchitis, en recidiverende pneumonie, astma en eczeem, vaginale afscheiding en vermoeidheid, maar me beperken tot klachten van het centrale zenuwstelsel. Hierbij volgen zestien beknopte voorbeelden (ik heb er drie uitgekozen, EvL)
In Nederland is het algemeen aanvaard dat iedereen (zeker ieder kind) gevaccineerd is, hoewel dit in ons land niet verplicht is. Maar ondanks deze wettelijke vrijheid tot keuze is de sociale en medische druk zo groot dat er eigenlijk geen sprake is van keuzevrijheid omtrent vaccineren. Ik maak me dan ook ernstig zorgen over het feit dat er weinig bekendheid wordt gegeven omtrent de risico's van vaccineren en de vaak discutabele resultaten van bescherming. Via gedegen onderzoek, het geven van voorlichting en informatie kan ik een zodanig beeld geven van vaccineren dat het publiek op de hoogte is van de mogelijke risico's van vaccineren.
We moeten ons terdege beseffen dat de farmaceutische industrie leeft van ziektes. En juist door onze ongebreidelde zucht naar kennis, die vaak leidt tot (iatrogene) ziekten, macht en geld worden onze kinderen ziekgemaakt met vaak levensbedreigende vaccins. Kinderen die we tegenwoordig volstoppen met ritalin tegen ADHD. Ritalin die sommige leerlingen slikken omdat ze menen dat ze er beter door presteren en ze slikken het niet omdat ze ADHD hebben. En altijd tikt de farmaceutische kassa door. Het land des leugens "Nederland". Het land waar de media hebben afgeleerd om objectief verslag te doen van de criminele handelwijze van de farmaceutische, medische en militaire industrie. Ik weet nog hoe de media en de medische wereld met de vereniging tegen kwakzalverij voorop Yomanda brandmerkte vanwege haar spirituele bemoeienis met de actrice Sylvia Millecam. Maar wie brandmerkt de medici die jaarlijks vele duizenden doden op hun geweten hebben als gevolg van (foutief) medisch handelen? En wie durft het aan om de tienduizenden mensen te helpen in hun gevecht tegen de medische maffia, omdat ze een ziekte of misvorming hebben opgelopen vanwege foutief medisch handelen? Ja.., dat zal zeker niet de vereniging tegen kwakzalverij zijn, maar beste lezers "waar geen hersens zitten moet je zo ook niet verwachten". En bedenk, het is juist de gevestigde orde die een dergelijk genootschap vertegenwoordigt. De gevestigde orde die er maar al te vaak voor zorgt dat uw en mijn kinderen ziek worden door hun handelwijze.
Kinderen worden plat gevaccineerd zodat eigen weerstand wordt ondermijnd, goede moedermelk wordt vervangen door koemelk met alle ellende van dien, brood (gluten) wordt te snel geintroduceerd in de nog kwetsbare darmen en als klein kind lokken de kado's al die worden gegeven door de junkfood bedrijven, en weer zieltjes gewonnen voor de fastfood markt.
De overheid heeft behandelbare kinderziektes verruild voor levenslange aandoeningen zoals autisme, adhd, allergiën door agressieve vaccin cocktail campagnes op zeer jonge leeftijd. Een groot deel van deze vaccins bevatte ook nog eens het zwaar giftige kwik waarvan bekend is dat het samen met het mannelijke hormoon testosteron voor het afsterven van neuronen in de hersenen kan zorgen. Deze neuronen zorgen voor overdracht van prikkels en motorische signalen naar de hersenen. Niet alleen kinderen hebben hun portie kwik gekregen maar ook veel ouderen via de jaarlijkse griepprik. Kwik is zo giftig dat het verboden is voor gebruik in thermometers maar gebruik in vullingen en als conserveer middel in vaccins was geen probleem voor de experts, maar wel waarschuwen voor kleine hoeveelheden kwik in zeevis!!
Deze stress gecombineerd met slechte voeding eist steeds meer zijn tol onder zowel volwassenen als onze (toekomstige) kinderen.
Toen Pasteur zo'n 125 jaar geleden met een opgeheven vingertje naar de medische wetenschap zwaaide en riep: 'U hoeft niet zo lang te zoeken om een antwoord te vinden op de vraag waar zeer besmettelijke ziektes vandaan komen. Wanneer u van mening bent dat ziekte eenvoudig uit de weg geruimd kunnen worden door ze te onderdrukken of te doden met vaccins, dan zult u met gevaarlijker zaken te maken krijgen. Het kan dan gebeuren dat u in dat geval namelijk met nog veel ernstiger micro-organismen dan de oorspronkelijke te maken krijgt. Vergeet vooral niet dat microben tekenen van ziekte zijn en dat we onze wetenschappelijke nauwlettendheid moeten richten op het raadsel waarom deze microben bij sommige mensen zo'n verwoestende uitwerking hebben".
Wij hebben niet naar hem geluisterd, want vijfenzeventig jaar na deze waarschuwing werden de eerste "wondervaccins" ontwikkeld. En deze hadden precies het effect waar Pasteur voor gewaarschuwd heeft, namelijk: 'Het specifiek doden van bacteriën of virussen'. Nu hebben we te maken met nieuwe ziektes bij mens en dier als mond en klauwzeer, koeiengriep, ebola, multiple sclerose, bse, koeien- en mensenaids en... nekkramp.
Amerikaanse rechtbank bevestigt de link
Al is de leugen nog zo snel de waarheid achterhaald hem wel. Een doorbraak mag ik wel zeggen. Een Amerikaanse rechtbank heeft geconcludeerd dat het BMR-vaccin autisme kan veroorzaken en heeft een schadeclaim toegewezen. Dat is gebeurd in een geheime uitspraak die in maart 2008 pas openbaar werd. Het US Court of Federal Claims heeft bepaald dat thimerosal, een conserveermiddel dat veel kwik bevat in vaccins voor kinderen en kan leiden tot autisme. Deze uitspraak is er een in een serie van 4900 zaken over schadeclaims die momenteel in behandeling zijn. Gezondheidsautoriteiten zijn als de dood dat hierdoor een vloedgolf aan schadeclaims ontstaat. De uitspraak lijkt ook de controversiële bevindingen te onderschrijven van dr. Wakefield, die al in 1998 stelde dat er volgens hem een verband was tussen autisme en vaccinatie.
De uitspraak, door de Amerikaanse Assistant Attorney General Peter Keisler, is afgelopen november gedaan in een van de drie proefzittingen over het verband tussen het BMR-vaccin en autisme door een panel van drie rechters onder voorzitterschap van Keisler. In zijn conclusie sprak Keisler uit dat 'een compensatie van toepassing is'. De zaak ging om een kind dat in juli 2000 op ander halfjarige leeftijd negen vaccinaties kreeg, waarvan er twee thimerosal bevatten. Binnen enkele dagen vertoonde het meisje, dat tot dan toe gezond was geweest, plotseling geen reacties meer op verbale aanwijzingen en nam haar taalvaardigheid af, maakte ze geen oogcontact meer, kreeg ze last van slapeloosheid, aanvallen van aanhoudend schreeuwen en stuipen. Zeven maanden later werd de diagnose autisme gesteld.
Bron: Medisch Dossier april 2008
door Désirée L. Röver ©1997, 2005, 2007
Duizenden verslagen van officieel orthodox medisch onderzoek laten niets aan duidelijkheid te wensen over. Vaccinatie is niet wat ouders en artsen denken dat het is, een relatief veilige manier om kinderen te beschermen tegen infectieziekten.
De waarheid die uit deze uitvoerige rapporten te voorschijn komt, is grimmig: vaccinatie herbergt zeer grote risico's en is bovendien ineffectief.
De overmacht aan rationele feiten die de emotionele mantra Vaccinaties zijn veilig en effectief weerleggen, zijn in de loop van de jaren gepubliceerd in verschillende gerenommeerde medische tijdschriften. Ontdaan van het stof dat zij in bibliotheken stonden te verzamelen, heeft Dr. Viera Scheibners deze in haar boeken Vaccination en Behavioural Problems in Childhood helder op een rij gezet en in perspectief gebracht. Bewijsmateriaal dat niet alleen de grondvesten zal doen schudden onder het wereldbeeld van ouders, maar vooral ook dat van het referentiekader van menig Westers geschoolde arts.
"Literally millions of children have been affected by an antiquated vaccine policy that in no way is based on any scientific principle, study, or examination of the data."
Russell Blaylock, neurochirurg
Regimentation in Medicine and the Death of Creativity
Iedereen, waar ook ter wereld, wordt vroeg of laat geconfronteerd met het fenomeen vaccinatie. In landen waar vaccinatieprogramma's verplicht zijn, zoals in de Verenigde Staten, blijft ouders helaas weinig anders over dan te gehoorzamen, de enige uitweg is weigering op grond van geloofsovertuiging. In andere landen realiseren ouders zich meestal niet dat ze mogelijkheid tot weigering hebben, omdat ze eenvoudigweg nooit op die basisoptie attent zijn gemaakt. Sterker nog, de argumenten waarmee hun referentiekader van hogerhand wordt gevuld, versluieren de noodzaak om zich zeer kritisch op te stellen. In het boekje Vaccinaties voor kinderen en jongeren - Antwoorden op veel gestelde vragen dat in Nederland vroeger samen met de eerste oproep tot vaccinatie bij jonge ouders op de mat viel, staat "Het immuunsysteem is onuitputtelijk". De auteur, de TNO-jeugdarts Ruud J.F. Burgmeijer, liep zelf encefalitis op vanwege een pokkenrevaccinatie rond zijn 20ste. Tijdens zijn lezingen laat deze spreekbuis van het RIVM (Rijks Instituut voor Volksgezondheid en Milieu: het instituut met de langste neus van Nederland) zijn pro-vaccinatie pleidooien vergezeld gaan van citaten en grafieken zonder enige bronvermelding. Keukentafelstatistieken?
Wanneer ouders besluiten hun kind niet te vaccineren, wordt uit alle macht geprobeerd om hen van dat idee af te brengen. In Australië - waar vaccinatie net als in Nederland niet is verplicht - staat na de tweede computergestuurde herinnering ogenblikkelijk een verpleegster op de stoep, spuit in de aanslag, ongeacht dat daar - eveneens net als in Nederland - in de wet is vastgelegd dat een patiënt voor iedere medische handeling op de hoogte moeten worden gesteld van alle mogelijke negatieve gevolgen, zelfs wanneer de patiënt daar zelf niet naar vraagt.
Verplicht tot vaccineren of niet, wereldwijd worden ouders systematisch onvolledig of verkeerd voorgelicht over de ernstige risico's die vaccins in zich dragen. Nogmaals, het informatieboekje dat de Nederlandse provinciale ent-administraties lange tijd met de eerste oproep meestuurden, geeft een wel zeer éénzijdige voorlichting, evenals de nieuwe versie daarvan, de informatie op overheidswebsites.
Ook producenten van vaccins maken de gedachte dat vaccinaties niet veilig zijn, steeds openlijk belachelijk. Artsenopleidingen gaan niet dieper op de materie in dan te herhalen dat vaccineren veilig en effectief is. Autoriteitsfiguren als artsen zijn dus in veel gevallen zelf onvoldoende op de hoogte of zelfs ronduit misleid, en zijn daardoor naar ouders simpelweg een doorgeefluik van onbewuste onwaarheden. Consultatiebureauartsen die ouders meer over de negatieve gevolgen willen vertellen, worden door het RIVM daarin actief ontmoedigd. De ruim 80 jaar oude Haarlemse arts Dr. Moolenburgh ziet de gevaren wel degelijk, en schrijft in een reactie op een van mijn columns over dit onderwerp in het blad Arts & Apotheker: "Ik fulmineer op mijn spreekuur al 30 jaar tegen te vroege en te vele entingen, en ik behandel nog wekelijks kinderen met vaccinatieschade".
Vaccinatie was ooit bedoeld als een makkelijke en veilige manier om het lichaam levenslang bescherming te bieden tegen een aantal infectieziekten. Vaccins moesten via de kunstmatige introductie in het lichaam van de gedode of verzwakte ziektekiem(en), het immuunsysteem aanzetten tot de aanmaak van antistoffen tegen de desbetreffende ziekte(n). Als ze dat al doen, is dat effect zeer tijdelijk. De enige manier die werkelijke, levenslange immuniteit oplevert, is het doormaken van de desbetreffende infectieziekte(n) zelf. Feit is, dat lang voordat vaccins ooit werden toegepast, de infectieziekten waartegen wordt ingeënt, al op hun retour waren, sommige al voor zo'n 90%. Roodvonk en builenpest zijn nagenoeg verdwenen zonder dat daar ooit een vaccin aan te pas is gekomen.
Greg Beattle, Vaccination, A Parents Dilemma, © 1997, Oracle Press, Queensland, Australia, p. 36-57
Vanwege de denkfout in het 150 jaar oude Pasteuriaanse principe waarop de moderne medische wetenschap is gegrondvest - daarover later meer - stoelt op zijn beurt de vaccinatiegedachte op een misvatting. Nogmaals, na juiste interpretatie van de beschikbare literatuur van hetzelfde medische establishment dat vaccinaties toedient, wordt duidelijk dat vaccins niet alleen gevaarlijk zijn, maar bovendien rechtstreeks het tegenovergestelde van het gewenste resultaat opleveren.
Het volgen van het geldspoor is een goede manier om achter de waarheid te komen. Het testen van vaccins en medicijnen wordt over het algemeen gedaan door mensen die niet van belangen zijn ontbloot. De Amerikaanse Food & Drug Administration (FDA) presenteert zich als wereldwijd toonaangevend instituut in de goedkeuring van medicijnen. In haar boek The Truth about the Drug Companies meldt voormalig hoofdredacteur van de New England Journal of Medicine (NEJM) Marcia Angell dat de FDA feitelijk op de loonlijst staat van de farmaceutische bedrijven die het wordt geacht te controleren. De arts Jay S. Cohen laat in Over Dose, the Case against the Drug Companies zien hoe de FDA deze fondsen meer aanwendt voor het snel op de markt brengen van medicijnen, dan voor het - daarvoor en daarna - controleren van hun veiligheid.
De werkelijkheid is dat vaccins uiterst giftige substanties zijn. Waar niemand bij stilstaat, is dat een vaccin veel meer bevat dan alleen de desbetreffende - verzwakte of gedode - ziektekiem(en). Zo is er nog altijd geen afdoende oplossing gevonden voor het uit het vaccin verwijderen van de ongewenste resten van de (dierlijke) cultuurbodems waarop de virale en bacteriële componenten van het vaccin werden gekweekt, of van het weglaten van gevaarlijke conserveer-, en weefselfixeermiddelen. Wat deze laatste twee betreft, kan het gaan om stoffen als formaldehyde, aluminiumfosfaat, aluminiumhydroxide en kwikverbindingen. Deze laatste zijn op zich meetbaar in kwantiteit, en min of meer bekend in hun toxisch effect. Dat is niet het geval bij de restanten uit de gebruikte cultuurbodems: dierlijk weefsel met daarin talloze vreemde dierlijke proteïnen, lichaamsvreemd RNA en DNA, bacteriën en virussen - onbekend (en soms wel degelijk bekend, maar niet gemeld) in aantal, soort, oorsprong en gedrag.
Voor het vervaardigen van het poliovaccin bijvoorbeeld worden de fijngemalen nieren van apen gebruikt - het is meer dan waarschijnlijk dat via deze weg aids onder de mensen is gekomen. Er zijn geluiden dat in Nederland sinds enkele jaren een andere productiemethode wordt gebruikt, de bijsluiter vermeldt echter onveranderd culturen van apenniercellen (www.rivm.nl). In Amerika worden tegenwoordig in de hersentumoren van volwassenen de virussen aangetroffen, afkomstig uit de poliovaccins die ze een halve eeuw eerder toegediend hebben gekregen. In een nooit uitgezonden radio interview met medisch historicus Edward Shorter vertelt Dr. Maurice Hilleman (directeur van producent Merck tussen 1957 en 1984) dat hij al in 1957 op de hoogte was van de aanwezigheid van SV40, een kankerverwekkende virus in Mercks poliovaccins: zowel in de orale Sabin-vaccins, als in de injecteerbare Salk-vaccins.
In feite zijn vaccins vaak giftiger dan de celdodende middelen die tijdens chemokuren worden toegediend aan kankerpatiënten, en die hun immuunsysteem volledig uitschakelen. Vreemd genoeg heeft deze toxiciteit nog nooit ter discussie gestaan. Enkele voorbeelden van de gifstoffen in vaccins:
De werkelijkheid is dat de routinematige medische handeling van het rechtstreeks inspuiten van deze besmette en giftige substanties in de lichamen van babys en kinderen, hen ernstig bedreigt in hun algeheel welbevinden. Voor de andere grijpbare groepen, bejaarden en soldaten, die vaccins krijgen toegediend, geldt precies hetzelfde; veel Nederlandse militairen die naar oorlogsgebieden werden uitgezonden, leiden inmiddels aan dezelfde verschijnselen als Amerikaanse Golfoorlog veteranen. Voor babys is de aanslag op hun systeem soms zo groot, dat verscheidene onder hen dit simpelweg niet overleven, en vele anderen er hun leven lang in meer of minder ernstige mate last van houden. Metingen met de nieuwste, zeer fijnzinnige, computergestuurde kwantum biofeedback instrumenten - QXCI en SCIO - laten overduidelijk zien hoe vaccins nog tot vele jaren na toediening hun negatieve invloed op het lichaamssysteem uitoefenen - of beter gezegd: in feite nooit ophouden van invloed te zijn.
Vaccinatie is oorzaak nummer één van wiegendood. Dr Viera Scheibner heeft dit met haar onderzoek naar ademhalingspatronen van babys onomstotelijk bewezen. Het gelijk van haar bevinding wordt onder meer bevestigd door het feit dat op het moment dat Japan rond 1970 de minimumleeftijd voor vaccinatie optrok naar 2 jaar, in dat land het cijfer van zuigelingensterfte als een komeet omlaag dook (Cherry et al 1988). In officiële onderzoeken naar de oorzaak van wiegendood, is het hele woord vaccinatie niet te vinden. Op de vraag die niet wordt gesteld, komt geen antwoord. Dat wil echter niet zeggen dat het antwoord geen realiteit is.
Met het bezigen van de term wiegendood of SIDS (Sudden Infancy Death Syndrome) wordt het oorzakelijk verband met vaccinatie onzichtbaar gemaakt. Evenzo kan men met de term Shaken Baby Syndrome (SBS) de connectie met vaccinatie wel trachten te verdoezelen, maar deze niet teniet doen.
De nieuwste manier om de vernietigende werking van vaccinaties via een omweg te ontkennen, dan wel obscuur te maken, is het Münchausen Syndrome by Proxy (MSP): moeders worden ervan beschuldigd hun kinderen te hebben beschadigd of gedood, om zelf aandacht te krijgen. Sinds de Lancet van 13 augustus 1977 een geenszins wetenschappelijk onderbouwde hypothese door de Britse kinderarts Dr. Roy Meadow publiceerde, heeft dit dwaze verhaal honderden onschuldige moeders de gevangenis ingejaagd. Terwijl vaccinatie in het merendeel van de gevallen het correcte antwoord is voor de dood en verminkingen van de kinderen van deze slachtoffers, is Dr. Roy Meadow inmiddels Sir Roy Meadow. Net zoals de al eerder genoemde Maurice Hilleman van Merck, veroorzaker van een wereldwijde kankerpandemie, de hoogste medische Amerikaanse onderscheiding kreeg.
Dr. Viera Scheibner wordt over de hele wereld ingeschakeld door ouders die verwikkeld raken in rechtszaken waarin zij maar moeten zien aan te tonen dat de verwondingen in de hersenen en lichamen van hun comateuze, of overleden babys niet afkomstig zijn van een door hen verrichte ruwe behandeling, maar van de aan het kind toegediende (kinkhoest en tetanus) vaccins. Wanneer Viera Scheibner na bestudering van de desbetreffende zaak tot de slotsom komt dat vaccins inderdaad de oorzaak zijn en zij haar bewijzen daarvan overlegt, wordt de zaak gewoonlijk stilletjes geseponeerd, alles liever dan een precedent te scheppen door Scheibners op schrift aangeleverde, wetenschappelijk bewijs in de officiële annalen te moeten vastleggen.
De meest simpele manier om kindermishandeling van vaccinatieschade te onderscheiden, is het meten van vitamine C en histamine niveaus in bloed en serum. SBS-verschijnselen ontstaan wanneer het lichaam alle in de weefsels aanwezige vitamine C mobiliseert, als antwoord op de vrije radicalen cascade ten gevolge van de overmaat aan gifstoffen in vaccins (vitamine C is een bouwstof van collageen: basismateriaal van vaten en botten). Deze mobilisatie leidt tot acute, totale vitamine C deficiëntie: scheurbuik, ofwel de ziekte van Barlow.
Via het plots verzwakken van het collageen, gebrekkige botmatrixformatie, en een toename in de botresorptie, leidt acute vitamine C deficiëntie daarom tot verschijnselen die maar al te gemakkelijk - emotioneel, niet-wetenschappelijk! - worden verward met shaken baby syndrome (SBS): intercraniale bloedingen (subdurale en retinale hematomen), botbreuken van ribben en ledematen, parenchymale beschadigingen, en/of veranderingen in de zuurstofconcentratie in de weefsels.
Net zoals het (te lage) niveau van vitamine C in het bloed predisponeert tot infectie, en vice versa, is er een omgekeerd evenredige relatie tussen het niveau in het bloed van vitamine C en dat van histamine. Dat acute scheurbuik bij babys kan voorkomen, is nog nooit onderzocht - en dus ook nog nooit weerlegd.
Daarom is het wetenschappelijk antwoord op een baby die bij binnenkomst in het ziekenhuis dit soort verschijnselen presenteert, om eerst kindermishandeling te onderscheiden van vaccinatieschade door vaststelling van de plasma niveaus van vitamine C, en de heel-bloed niveaus van histamine. En niet simpelweg - vanuit emotie, en in ontkenning van wat de ouders zeggen - hen direct van kindermishandeling te beschuldigen.
In het algemeen zal men na de dood van een (wiegendood)baby in de patholoog-anatoom rapportage vergeefs zoeken naar vermelding van de vaccinatiestatus.
Zoals gezegd, van het kinkhoestvaccin zijn de gevaren bekend. Toen het met veel bombarie het a-cellulaire kinkhoestvaccin werd geïntroduceerd, kwamen die plotseling onverdund in de openbaarheid. In feite gaf men daar officieel mee toe hoe gevaarlijk de tot dan toe gespoten kinkhoestvaccine in werkelijkheid waren! Echter, hoe acellulair het nieuwe kinkhoestvaccin ook moge zijn, de meest levensgevaarlijke component ervan is nog altijd dezelfde: het pertussistoxine.
Dat het kinkhoestvaccin op verzoek zo gemakkelijk en als eerste uit de cocktail wordt weggelaten, stemt eveneens tot nadenken.
Ook is in dit verband opvallend dat op het officiële enquêteformulier waarop Canadese artsen vaccinatiecomplicaties kunnen aangeven, elke vraag in verband met het kinkhoestvaccin ontbreekt. Evenals overigens op het formulier dat Australische babys toegang geeft tot de 'green card', het verplichte voorportaal tot deelneming aan de gezondheidszorg aldaar.
Over andere mogelijke vormen van vaccinatieschade - zoals astma, diabetes, kanker en aids als gevolgen op langere termijn - zijn duizenden pagina's orthodox medische literatuur gepubliceerd die tot in détail de ernstige en soms onherstelbare gevolgen beschrijven.
Het idee dat er artsen zijn die simpelweg niet van deze feiten op de hoogte zijn, is griezelig. Dat een aantal van hen dat wel is, is doodeng.
Wanneer vaccinaties werkelijk zo effectief zijn, vanwaar dan al die herhaalde toedieningen? De kwaliteit van door vaccinatie verkregen (beperkte) immuniteit neemt na verloop van tijd af. Waar het doormaken van het natuurlijke proces van een infectieziekte het gehele immuunsysteem een krachtige positieve impuls geeft - en behalve in het geval van TBC en de ziekte van Lyme een her-infectie gewoonlijk uitsluit - richt vaccinatie zich uitsluitend op het aanmaken van (tijdelijke) antistoffen, die bovendien slechts zijn gericht tegen de ziekte(n) van het desbetreffend vaccin.
De dramatische gevolgen van massale vaccinatiecampagnes tegen pokken op de Filippijnen (1918) hebben laten zien dat vaccinatie mensen inderdaad juist bevattelijker maakt voor de ziekte in kwestie. In Manilla, waar 95% van de populatie tegen pokken was ingeënt, stierf 54% van de bevolking; de bewoners van het naburig eiland Mindanao hadden vaccinatie geweigerd, onder hen bedroeg dat percentage slechts 11%. Van dit zelfde fenomeen zijn vandaag de dag het kinkhoest-, en griepvaccins goede voorbeelden.
Een besmetting per vaccin is niet alleen kunstmatig, maar verloopt ook anders dan de wijze waarop een ziektekiem normaliter het lichaam binnenkomt. Volgen bijvoorbeeld natuurlijke verkoudheid, griep, kinkhoest en mazelen de weg van de luchtwegen, zowel het kinkhoest-, als het mazelenvaccin worden per injectie toegediend en dringen daarbij plotseling, in grotere getale en ook veel dieper in het lichaam door. Geconfronteerd met indringers die niet de normale weg via huid en slijmvliezen hebben bewandeld, maar in de bloedbaan gespoten directe schade aan de organen kunnen aanrichten, is herkenning door het immuunsysteem moeilijker, en de belasting meer overweldigend. Het lichaam moet daarom veel meer moeite doen deze belagers van zich af te schudden. Daarnaast is het gevaar van vreemd DNA- en RNA-materiaal en talloze onbekende virussen en bacteriën die - binnengebracht via vaccinatie - als een tijdbom diep in het lichaam de tijd wegtikken, allerminst denkbeeldig gebleken.
Niettemin houden overal ter wereld overheid en medische wetenschap vast aan de mythe dat vaccinatie een veilige en effectieve manier is voor het verkrijgen van levenslange bescherming tegen infectieziekten. Is hier een andere agenda aan het woord?
In de loop van haar onderzoek naar ademhalingspatronen van babys stuitte onderzoekswetenschapper Dr. Viera Scheibner ongewild op het verband tussen wiegendood en vaccinatie. Het maandenlang volgen van babys via een speciaal ontworpen ademhalingsmonitor - de CotWatch - en het bestuderen van de gegevens die de daaraan verbonden microprocessor op schrift had vastgelegd, liet bij alle babys zien hoe na vaccinatie een zelfde stresspatroon ontstond. Echter, ook Viera Scheibners denken was destijds misleid door de mythe vaccinaties zijn veilig en effectief - en toen zij keurig haar dochters had laten vaccineren, had ook zij toen het verband niet gelegd met de later bij hen optredende negatieve verschijnselen. Daarom duurde het enige tijd voordat zij de ware betekenis van haar onderzoeksuitkomsten doorzag: vaccinaties leveren een zodanige stressfactor op voor babys, dat zij die aanslag op hun systeem soms niet overleven.
Toen zij die conclusie deelde met de kinderartsen met wie zij in het CotWatch project samenwerkte, lieten deze haar prompt als een baksteen vallen. Dat prikkelde haar nieuwsgierigheid nog verder, en vanaf dat moment is zij elk officieel gepubliceerd medisch wetenschappelijk onderzoeksrapport gaan verzamelen dat aan vaccinatie is gerelateerd. Na bestudering van 30.000 pagina's hiervan schreef ze haar boek "Vaccinatie, 100 jaar orthodox wetenschappelijk onderzoek toont aan dat vaccins een medische aanslag op het immuunsysteem betekenen". Inmiddels hebben ruim 100.000 door haar gescreende pagina's een plaats in haar archief gevonden, heeft zij een tweede boek gepubliceerd "Behavioural Problems in Childhood, the Link to Vaccination", en wordt Viera Scheibner overal ter wereld uitgenodigd om het denkraam van ouders, studenten en artsen te voorzien van de juiste gegevens omtrent vaccinatie.
In Canada werd zij tot getuige-deskundige benoemd door een medische tuchtraad die Guylaine Lanctôt op het matje riep vanwege haar boek "The Medical Mafia". Daarin stelt deze arts de angstaanjagende rol van vaccinaties onverbloemd aan de kaak. Lanctôt: "De medische mafia baseert zich op drie leugens: Aids is besmettelijk, kanker is ongeneeslijk, en vaccinaties zijn veilig en effectief". Men achtte op dit gebied de deskundigheid van Dr. Viera Scheibner groter dan die van enkele artsen. Viera Scheibner kwam in oktober 1996 voor het eerst naar Nederland en heeft sindsdien regelmatig en op verschillende plaatsen lezingen gehouden.
De van oorsprong Hongaarse arts en onderzoeker Hans Selye heeft zich zijn hele leven beziggehouden met de oorzaken en de gevolgen van stress. Wat Viera Scheibner terugvond in de computeruitdraaien van de ademhalingspatronen van de babys gevolgd door de CotWatch, bleek geheel overeen te komen met het door Selye geformuleerde Non-specific stress syndrome. Selye ontdekte dat wanneer een zoogdier of een mens een toxische stof krijgt toegediend, het lichaam een vast reactiepatroon doorloopt.
Vanaf het vaccinatiemoment vertoonden de ademhalingspatronen van de CotWatch babys, die tot dan toe gelijkmatig waren geweest, allemaal hetzelfde typerende stress syndroomritme, met pieken op de momenten zoals in onderstaand kader aangegeven:
De doodsmomenten in 1979 van de acht zogeheten Tennessee wiegendoodbabys bleken in veel gevallen te clusteren rond deze kritieke fasen, hetgeen wijst op een oorzakelijk verband.
Vaccinatie beïnvloedt twee generaties: de vaccins waaraan de moeders zijn blootgesteld, vernietigen de immuniteit die zij via de placenta aan hun babys moeten doorgeven. Omdat deze babys daardoor in hun eerste twee levensjaren deze natuurlijke immuniteit missen, zien we nu dat babys al vanaf één maand oud de strijd moeten aanbinden met ziektes als kinkhoest en mazelen - meer dan eens opgelopen vanuit het vaccin dat het kind zelf kreeg, of vanuit gevaccineerden in de omgeving (crèche-collegas). Deze kinkhoest wordt dan prompt pseudo-kroep genoemd, omdat het vanwege de vaccinaties immers nooit kinkhoest kan zijn. Dit gebrek aan placenta-immuniteit, in combinatie met de vaccinaties die babys en jonge kinderen zelf ondergaan, verklaart ook voor een groot deel de aanzienlijke toename in het aantal gevallen van kanker en leukemie in die leeftijdsgroep.
Leonard Horowitz beschrijft in radio-interviews en in zijn boek "Emerging Viruses, Aids and Ebola" hoe het Hepatitis B vaccin dat in Amerika in 1979 - eerst in New York en daarna in San Francisco en Denver - bij homofiele proefpersonen werd ingespoten, leukemie bevatte. De deelnemers aan deze 'trials' waren hoogopgeleiden, geselecteerd op hun traceerbaarheid. De follow-up data van deze onderzoeken blijven echter hermetisch buiten het bereik van onafhankelijke onderzoekers weggesloten.
Wanneer vaccinatieprogrammas op dit moment zouden worden stopgezet, duurt het nog drie generaties eer het immuunsysteem van de bevolking weer geheel op peil is. In plaats van het immuunsysteem te versterken, ondermijnt vaccinatie dit, daarbij de deur openend naar degeneratieve ziektes als kanker, aids, multiple sclerosis, Alzheimer's etc. op latere leeftijd. Ook ME, het vermoeidheidssyndroom getypeerd door lusteloosheid en onbestemde, zeer veelzijdige klachten, past in deze rij. De veroorzaker van de ziekte van Lyme, de Borrelia burgdorferi-bacterie, kan in de weefsels verscholen liggen, en door de immuunsuppressie veroorzaakt door vaccins, ineens in al zijn felheid tevoorschijn voorkomen.
Interessant is dat er nog nooit een onderzoek is gepubliceerd waaruit blijkt dat een epidemie van een infectieziekte uitsluitend binnen een groep van niet-gevacineerden plaatsvindt - Viera Scheibner is daar al jaren naar op zoek! In Amerika, waar vaccinaties al langere tijd verplicht zijn, tekent zich het beeld af dat de kinderziekten waartegen wordt geënt, nu juist slachtoffers eisen onder oudere leeftijdsgroepen. In Zweden, waar men is gestopt met het toedienen van het kinkhoestvaccin, is deze ziekte sindsdien niet alleen teruggekeerd tot de oorspronkelijke leeftijdsgroep en aantal gevallen, maar heeft deze bovendien weer een goedaardiger verloop.
Want kinderziektes, door vaccins buiten het normale leeftijdspatroon gestoten, verlopen doorgaans feller en met meer (blijvende) complicaties. De wet van de resonantie doet dus ook hier zijn werk: dat waar men bang voor is, wordt werkelijkheid!
Een ander gevolg van een door vaccinaties uitgeput immuunsysteem is, dat jongeren tegenwoordig ziektebeelden vertonen die vroeger uitsluitend voorkwamen binnen oudere leeftijdsgroepen.
De vraag waarom het uitgebreide bewijsmateriaal tegen vaccinaties niet bij ouders terechtkomt, is interessant, maar valt buiten de context van dit artikel (volg het geldspoor!). Belangrijker is om te weten hoe ouders wel - en op tijd - zich van de volledige informatie kunnen voorzien. Zij kunnen immers alleen vanuit een totaaloverzicht een gefundeerde beslissing nemen. De enige manier om een einde te maken aan de desastreuze gevolgen van vaccinaties is wanneer mensen - ouders, zowel als artsen - zich volledig van die gevolgen bewust zijn en daar ook naar handelen. Alleen dan kan de kunstmatig in stand gehouden vicieuze vaccinatiecirkel van 'vraag' en aanbod worden doorbroken.
Louis Pasteur (1822-1895) poneerde de gedachte van het monomorfisme (eenvormigheid) en formuleerde van daaruit zijn germ theory: ziektekiemen kunnen worden geclassificeerd in vaste, en onveranderlijke species en genera; iedere species veroorzaakt specifieke ziekten. Binnen en buiten het lichaam vertoont zo'n ziektekiem zich in slechts één enkele gestalte.
Pasteur rectificeerde zijn stelling op zijn doodsbed, en gaf hij zijn tijdgenoot Antoine Béchamp (1816-1908) gelijk: "Cest pas le microbe, cest le terrain". Op basis van wat Béchamp onder zijn microscoop zag, formuleerde hij de principes van polymorfisme (het beginsel van de veelvormigheid van een organisme, denk baan een vlinder) en van symbiose (vreedzaam en wederzijds profijtelijk naast elkaar bestaan). In zijn boek Les Microzymas (1883) verklaart Béchamp hoe alle dierlijke en plantaardige cellen minuscule, moleculaire granulen bevatten (microzymen), die ook nadat het organisme zelf is gestorven, blijven voortbestaan. Microzymen vormen de bron van fermentatie, en van daaruit kunnen ook micro-organismen ontstaan. Ziekte wil zeggen dat deze microzymen in het lichaam door de omstandigheden werden gedwongen van aard te veranderen, een omkeerbaar proces. Cest le terrain: het goed-, of kwaadaardige gedrag van de micro-organismen wordt bepaald door de staat van het lichaam, en deze is te beïnvloeden (met voeding, omstandigheden, etc.).
Sinds het omarmen van Pasteurs misleide germ theory - zijn rectificatie daarvan werd genegeerd - richt de orthodoxe medische wetenschap zich op het doden van ziektekiemen. Behalve - hopelijk - de desbetreffende ziekteverwekker, vernietigen antibiotica echter ook de goedaardige darmbacteriën die onontbeerlijk zijn voor een goed functioneren van het immuunsysteem. En daarnaast kweekt deze benadering therapieresistente ziektekiemen: om het vege lijf te redden, veranderen deze simpelweg van structuur volgens het principe dat Béchamp zo duidelijk heeft beschreven!
Ook vaccinatie is een Pasteuriaanse benadering.
Het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) zorgt ervoor dat bij iedere baby in Nederland de vaccinatieoproepen prompt en veelvuldig in de bus vallen. Intrigerend is dat dit RIVM op minstens vier stoelen zit: men ontwikkelt niet alleen vaccins, men produceert ze en verkoopt ze bovendien. En als klap op de vuurpijl is ditzelfde instituut niet alleen het meldpunt voor de negatieve gevolgen van de (eigen!) vaccins, maar vervult het tevens de rol van adviseur aan de minister. De vorming sinds de eerste verschijning van dit artikel van het Nederlands Vaccin Instituut, is een flinterdunne afleiding. Afgezien dat hier sprake is van een vermenging van belangen, laat het melden door artsen zeer te wensen over. Deels omdat de gevolgen categorisch worden gebagatelliseerd, en deels ook omdat - wil er sprake zijn van een oorzakelijk verband - men het er niet over eens is welke tijdsduur ('interval') tussen de vaccinatie en de negatieve gevolgen daarvoor moet worden aangehouden. Terwijl het RIVM daarvoor een tijdsnorm van hooguit twee dagen hanteert, volgt uit de bevindingen van Dr Viera Scheibner dat de periode waarin gevaarlijke en/of ongewenste effecten van vaccins naar buiten kunnen treden vele malen langer is (zie kader Non-specific Stress Syndrome).
Verder is gebleken dat consultatiebureau artsen actief worden ontmoedigd in het geven van uitvoerige voorlichting aan ouders omtrent de negatieve effecten van vaccins. Daarnaast is het meer dan eens gebeurd dat de arts van een consultatiebureau en de betreffende ouders zich moesten laten welgevallen dat een RIVM-medewerker de door hen aangemelde gevolgen met kracht onder het tapijt veegt. Voor zowel artsen als ouders niet bepaald een uitnodiging tot melding. Overigens kunnen ouders ook zelf bij het RIVM de vaccinatieschade bij hun kind aanmelden - tot zelfs jaren na het ontstaan daarvan.
In het 1994 rapport over het melden van bijwerkingen schrijft het RIVM zelf dat tot 1993 hun archivering dusdanig gesplitst was georganiseerd, dat men niet in staat was de gegevens in te zetten in overzichten en tabellen ten behoeve van het trekken van enige conclusie... In hetzelfde rapport steekt enkele malen de reden van deze handelwijze de kop op: in verband met een (vermeende) kudde-immuniteit men wil graag een vaccinatiegraad van 98% bereiken. Verder blijkt meer dan eens zowel uit de toon als uit de verwoordingen, dat het belang van het vaccinatieprogramma zwaarder telt dan het belang van het (individuele) kind.
Om op basis van bovenstaande uitgangspunten uitspraken te doen over de veiligheid en de effectiviteit van vaccins, klinkt voorbarig en niet erg wetenschappelijk.
Dr. Russell L. Blaylock, Health and Nutrition Secrets, tabel 6,1, pag. 159
Er is dus meer dan genoeg reden om de beslissing ten aanzien van het al of niet vaccineren heel bewust te nemen. Maar helaas ligt in het reguliere circuit voor ouders de benodigde kennis voor het onderbouwen van die beslissing nog altijd niet voor het oprapen. Bovendien krijgen zowel ouders als artsen nog steeds maar een gedeelte van de waarheid te horen. De media helpen de mythes in stand te houden, bijvoorbeeld door bij de beschrijving van een 'Staphorst-epidemie' er niet bij te vertellen dat soms tot ca 70% van de getroffen groep wel degelijk was gevaccineerd... Bij deze kwesties blijkt telkens weer dat doorvragen van essentieel belang is om de complete feiten boven tafel te krijgen. Vaak vraagt men niet verder, omdat het denkkader rond vaccinaties nog altijd grotendeels door de mythes ('veilig en effectief') wordt bepaald.
In de praktijk blijkt het gebrek aan volledige en concrete gegevens meer dan eens levensgevaarlijk te zijn. Voor onszelf en voor onze kinderen.
Voorstanders van vaccinatie - doorgaans politici, artsen of professoren die hun bestaansrecht op vaccinatie hebben gefundeerd - weerleggen in televisie-, en radio-uitzendingen iedere kritiek op hun standpunt meestal met het bijzonder onwetenschappelijke argument van "Dat is niet waar". Om daarna de vaccindissidente spreker te blijven interrumperen, of belachelijk te maken. Alles om de kritiek op vaccinatie geen stem te geven.
Al is in Nederland de Westerse patentgeneeskunde op dit moment (nog) de meest politiek correcte en verbreide benadering, er zijn nog tal van andere geneeswijzen en filosofieën die de mens op zijn levensweg kunnen bijstaan. Ieder individu heeft immers een eigen constitutie; de gedachte dat er één eenduidige methode om die tegemoet te treden, is niet reëel.
Homeopathie, uitgaande van de basisgedachte dat men het gelijke kan genezen met het gelijke, richt zich op het gehele lichaam, brengt dat van binnenuit weer in balans, zodat het zelfgenezend vermogen van het lichaam wordt hersteld. Het immuunsysteem kan dan worden verleid tot grotere en meer toegespitste activiteit, en de ziekte kan oplossen.
Met betrekking tot vaccinatie kan homeopathie tweezijdig worden ingezet, zowel therapeutisch als diagnostisch. Het herstellen van vaccinatieschade met de nosode (homeopathische verdunning) van een bepaald vaccin dient overigens uiterst behoedzaam te gebeuren, aangezien deze benadering de toxinen van het oorspronkelijk vaccin te snel uit de weefsels tevoorschijn kan lokken, en zo de betrokkene veel last bezorgen.
Bij het doormaken van een natuurlijke kinderziekte kan homeopathie - indien nodig - het proces in veiliger banen leiden. Behalve ingeval van eenmaal aangerichte ernstige hersenbeschadigingen - en soms zelfs ook dan nog - kan veel van de door vaccinatie veroorzaakte disbalans in het lichaam worden hersteld. Wanneer een dergelijk specifiek gerichte homeopathische behandeling succesvol is, wijst dit vaccinatie als schuldige factor aan. De 170 jaar oude homeopathische grondgedachte van Hahnemann is in de loop van de tijd wel met enige ervaringsfeiten uitgebreid, maar de onderliggende principes ervan zijn nog steeds onverdund intact. Hetzelfde geldt voor de nog veel oudere gezondheidsbenaderingen als Ayurveda, Traditionele Chinese Geneeskunde (TCM), en acupunctuur.
Over het orthomoleculaire olifantengeweer L-ascorbinezuur valt een bibliotheek te vullen. Vitamine C is betrokken bij 325 processen in het menselijk lichaam, en daarmee een van de belangrijkste stoffen. Een essentiële stof zelfs, dat wil zeggen: het menselijk lichaam maakt zelf geen vitamine C aan, de stof moet dus van buitenaf komen - uit voeding of uit voedingsupplementen. Bij een gebrek aan vitamine C wordt het lichaam ziek, bij een geheel ontbreken ervan volgt de dood. Een orthomoleculaire dosis laat zich uitdrukken in grammen, niet in microgrammen. Beneden de 10 gram per dag is er bij volwassenen geen therapeutisch effect te verwachten! Soms is de benodigde dosis te hoog om door het maagdarmkanaal te kunnen worden verdragen, en moet de stof als natriumascorbaat intraveneus worden toegediend. Dat heeft de Amerikaanse arts Dr. Frederick Klenner zijn leven lang gedaan, telkens wanneer hij oog in oog stond met de meest uiteenlopende infectieziektes, vergiftigingen en insectenbeten. En altijd met succes. Zo ook rond 1940, toen hij de 60 patiëntjes van een polio-epidemie, van wie sommigen al verlammingsverschijnselen vertoonden, intraveneus megadoseringen vitamine C toediende en hen allemaal hielp te genezen - geheel en al zonder restverschijnselen.
Vitamine C zorgt ervoor dat een infectieziekte een natuurlijk verloop heeft, zonder de negatieve bij- of restverschijnselen, en met de opbrengst van een levenslange immuniteit.
De hierboven genoemde Dr. Viera Scheibner, de zeer in het oog springende, strijdbare wetenschapper die zich volledig heeft toegelegd op het onderzoeken en blootleggen van vaccinatieschade, kwam op haar zoektocht vitamine C onvermijdelijk tegen. Zelf is zij een fervent gebruikster van deze stof en al ontelbare malen heeft zij ouders de weg gewezen naar deze helende en soms zelfs levensreddende substantie. Uit haar ervaring citeer ik de volgende voorbeelden:
De oeroude Indiase geneeskunst van de Ayurveda is een ander beproefd voorbeeld van de vele manieren die de mens heeft gevonden om de weg tussen wieg en graf zo gezond mogelijk af te leggen. Ook in dit gezondheidsbewustzijn staat de individuele mens centraal. Men werkt er, net als in de homeopathie, met het indelen van mensen in een aantal typeringen, echter met dien verstande dat de onderverdeling die daarbinnen weer kan worden gemaakt, in nog grotere mate fijnzinnig, individueel en aan het moment gekoppeld is. Therapeutisch werkt de Ayurveda met het principe van het tegendeel, warm brengt koud in balans, zoals vocht dat doet met droogte, etc. Iemand die redelijk in balans is, heeft van het doorlopen van een infectieziekte niets te vrezen. Het vuur van de koorts dient slechts als middel om die balans te verbeteren.
Hoewel het te ver voert om in dit kader alle alternatieve benaderingen te belichten, verdient ook de antroposofie zeker te worden vermeld. Binnen deze filosofie heeft men op dit terrein veel werk verzet. De initiatiegedachte achter kinderziektes - kinderziekten als stappen van geestelijke ontwikkeling, is geheel in de lijn van deze opvattingen.
De natuur gehoorzaamt aan de wetten van het universum. Natuurlijke ziektes zijn er vanwege een reden. Kinderziektes zijn een natuurlijke manier om het immuunsysteem van het kind in zijn geheel te versterken als voorbereiding op het latere leven. Daarnaast biedt het doormaken van een natuurlijke kinderziekte het kind de gelegenheid tot een groeistoot op lichamelijk, zowel als op mentaal en psychisch gebied. Voor wie goed kijkt, laten kinderziektes zich zien als een soort initiatie, ze zijn er in het belang van het kind, voor de korte en langere termijn.
Andere positieve gevolgen van het doormaken van kinderziekten zijn onder meer dat vrouwen, die als kind de bof hebben doorgemaakt, een aantoonbaar kleinere kans op eierstokkanker hebben. Door het hebben gehad van mazelen, kan men op latere leeftijd meer resistentie blijken te hebben tegen degeneratieve ziekten als kanker, bot-, kraakbeen- en huidziekten.
In het relatief zeldzame geval dat een kinderziekte ongehoord fel verloopt, kunnen (intraveneuze) vitamine C en geneeswijzen als homeopathie en Ayurveda dat proces veilig ondersteunen, zonder de werking en het initiatie-effect ervan weg te nemen.
Inentingen tegen mazelen, rode hond en bof ontnemen een kind een onvervangbaar deel van zijn erfgoed. Voor een volwassene dient een infectieziekte eveneens om het immuunsysteem een extra stimulans te geven, zodat men zich voor erger kan behoeden.
Wanneer een ouder voor zichzelf en/of voor zijn kinderen vaccinatie afwijst, hoe is er dan bescherming te creëren tegen de aanslagen die ziektekiemen en andere organismen en gebeurtenissen in de loop van het leven op de desbetreffende immuunsystemen doen? Een goede gezondheid begint met een immuunsysteem dat optimaal functioneert.
Dit wordt verkregen via de juiste voeding: door het gebruik van zoveel mogelijk onbewerkte voedingsproducten, en door het vermijden van suiker, suikervervangers, geur-, kleur-, en smaakstoffen (E-nummers), chips, MacDonalds, Coca Cola etc. En vervolgens door een harmonieuze leefwijze en mentale instelling (ook in dit verband is borstvoeding voor babys van doorslaggevend belang).
Algemeen gezegd betekent dit dat men zijn persoonlijke mentale en fysieke gezondheid integraal binnen de eigen verantwoordelijkheid plaatst en dat men gehoorzaamt aan de wetten van de natuur.
Vaccinatie is een uitmuntend voorbeeld van wat ongehoorzaamheid aan die basiswetten, en het niet vertrouwen op de ingeboren wijsheid van het lichaam, teweeg kan brengen.
Hyppocrates zei "Primum non nocere", ofwel: "Allereerst: geen schade aanrichten". Vaccinatie is hiermee in regelrechte tegenspraak. De inmiddels meer dan 100.000 pagina's medische literatuur die daarvan het bewijs vormen, zijn dankzij Dr. Viera Scheibners boeken nu binnen het bereik van zowel artsen als ouders.
If you have children, you are more than likely already aware of the official U.S. Centers for Disease Control and Prevention (CDC) "Immunization Schedules," which today recommend an astounding 29 vaccines be given between birth and six years of age, including yearly flu shots, as well as another five to 16 vaccines between ages seven and 18 (http://www.cdc.gov/vaccines/schedules/). But a recent investigative report compiled by Dr. Lucija Tomljenovic, Ph.D., uncovers more than 30 years of hidden government documents exposing these vaccine schedules as a complete hoax, not to mention the fraud of the vaccines themselves to provide any real protection against disease.
Learn more: https://www.naturalnews.com/038598_vaccines_medical_hoax_government_documents.html#ixzz2LFoqnFws.