Pulsbreedtediskriminator
Een van de problemen die op kunnen treden bij digitale schakeiingen is de storingsgevoeligheid.
Een effektieve onderdrukking van stoorsignalen wordt met de hier besproken schakeling verkregen.
Stoorimpulsen kenmerken zich door een kleine pulsbreedte. Door alle binnenkomende pulsen te vergelijken met een standaardimpulsbreedte wordt de gewenste onderdrukking verkregen.
De standaardimpulsbreedte wordt verkregen met behulp van een monostabiele multivibrator, opgebouwd met een 74121. De monostabiele wordt getriggerd door het binnenkomende signaal op aansluiting 5. Dit is de schmitt-trigger ingang van het IC, welke reageert op positieve flanken. Door gebruik te maken van deze ingang kunnen ook signalen met een grote stijgtijd worden verwerkt, zoals bijvoorbeeld een pulsvormige gelijkspanning afgeleid van de netspanning.
Tegelijkertijd met het binnenkomende signaal wordt het signaal op de Quitgang van de 74121 toegevoerd aan een schmitt-trigger van het tipe 7413. Zolang uitgang Q nul is wordt geen signaal doorgegeven. Wanneer de binnenkomende impuls echter langer is dan het door de monostabiele opgewekte signaal geeft de schakeling een puls af.
De RC-tijd van de monostabiele moet zodanig worden gekozen dat het verschil tussen de smalste impuls in het sisteem en de standaard impulsbreedte nog een voldoende pulsduur oplevert om betrouwbare werking van de te sturen schakeling te waarborgen.
Ter kompensatie van de vertragingstijd van de 74121 kan voor de 7413 een vertragend netwerkje worden aangebracht met een tijdskonstante van ongeveer 50 ns. R2 moet hierbij zo klein mogelijk gehouden worden.
Figuur 1. De pulsbreedtediskriminator bestaat uit slechts twee IC's met enige tijdbepalende elementen.
Figuur 2. Pulsdiagram van de schakeling van figuur 1. Diagram A toont een binnenkomend signaal. Hoe dit signaal wordt verwerkt blijkt uit de volgende drie diagrammen.
W.H.M. van Dreumel