Chemisch element Fluor (F)
Atoomnummer 9.
Fluor wordt in het lichaam bijna helemaal in de beenderen opgeslagen. Fluoride bevindt zich in drinkwater. Zwarte thee is met 10 mg fluoride per 100 gram één van de meest fluorrijke voedingsmiddelen. Te veel aan fluor kan het optreden van gespikkelde nagels aan handen en voeten betekenen. Ook verliest het tandglazuur zijn normale glans door sterk fluorhoudend drinkwater.
Fluor is aan veel tandpasta's toegevoegd. Fluor voorkomt tandbederf door het tandglazuur te verharden. Het draagt ook bij tot het behoud van sterke botten, omdat het de opname van calcium in het lichaam bevordert. Het beschermt tegen en behandelt osteoporose en kan hartklachten helpen voorkomen. Verder kan het verkalking van organen en spierskelet structuren voorkomen.
Fluor is een spoorelement.
Fluor zit onder andere in gewoon drinkwater, zeevruchten, vlees, gelatine en Chinese thee.
De aanbevolen dagelijkse hoeveelheid fluor is 1,5 tot 4 mg.
Te veel aan fluoride kan fluorose (dat zich kenmerkt door vlekken op het tandglazuur) verlies van de eetlust en uiteindelijk verkalking van de ruggengraat veroorzaken. Fluorose is zeldzaam en komt voor bij inname van veel meer dan 10 mg per dag.
Gebruik alleen fluorvrije tandpasta omdat de fluor houdende tandpasta het giftige natriumfluoride (NaF) bevat.
Toegevoegd fluoride is NatriumFluoride en deze is giftig. De natuurlijke voor is CalciumFluoride.
De beste manier om een gezonde mond/keelholte te houden blijkt yogurt te zijn. Tijdens de jaarlijkse conferentie van de 'International Association for Dental Research', maart 2005, bleek dat 2 maal 50 ml yoghurt per dag de schadelijke bacteriën terugdringt, plaque en slechte adem enorm voorkomt, en het tandvlees beschermt!
Het gebruik van fluoride ter voorkoming van cariës start in Amerika in de dertiger jaren. Twee feiten speelden hierbij een rol. Ten eerste de fluorverbindingen die als afvalstoffen vrij kwamen bij de staal- en aluminiumindustrie. Deze afvalstoffen veroorzaakten massale vissterfte, degeneratie van gewrichten bij koeien en bij mensen hoofdpijn, buikpijn, huidklachten, pijn aan de ogen en algemene malaise. Ten tweede constateerde men dat kinderen die water dronken uit bronnen met een hoger fluoridegehalte lelijke, bruinverkleurde tanden kregen. Men had bovendien de indruk dat deze tanden harder waren. Deze twee feiten bij elkaar gebracht zorgde er voor dat de fluorideverbingen van de metaalindustrie gebruikt gingen worden in de strijd tegen cariës. Er kwam vrijwel geen protest. Al snel constateerden wetenschappers dat er wel degelijk ernstige bijverschijnselen gevonden konden worden bij de mensen die fluoride gebruikten. Fluorzouten (zeker het vaak gebruikte Natriumfluoride) zijn hoogst giftig en zijn te vergelijken met arseen. Bovendien zijn fluorzouten stapelgiften. Ze hopen zich op in het lichaam.
In de Tweede Wereldoorlog werd de toenmalige president van de Verenigde Staten, Roosevelt, door Albert Einstein gewaarschuwd dat de Duitsers mogelijkerwijs bezig waren een atoombom te ontwikkelen. Hierop werd in de Nevada woestijn een fabriekscomplex uit de grond gestampt om de Duitsers voor te zijn. De grondstof voor de bom kwam uit uraniumerts, wat bestaat uit twee zogenaamde isotopen: U-235 en U-238, waarvan men het U-235 nodig had. Om dit te verkrijgen moest het uranium eerst gebonden worden aan fluoride, waarna men de twee componenten van elkaar kon scheiden. De chemische verbinding die zo ontstond heette uraniumhexafluoride en deze was vluchtig. Men vroeg aan chemici van een Amerikaanse universiteit of deze stof moeilijkheden zou kunnen veroorzaken, die daarop waarschuwden dat er ernstige gezondheidsrisico's aan deze stof zaten. Bij de productie van de atoombom ontsnapte er uraniumhexafluoride uit de schoorstenen en inderdaad kwamen er problemen bij mens, dier en gewas. Ook ontdekte men dat fluoride op zichzelf een belangrijk aandeel had in de narigheden. Na de oorlog wilde men de atoombomindustrie echter niet ontmantelen. Ten eerste was er de wapenwedloop met de Sovjetunie en ten tweede wilde men proberen de industrie voor het opwekken van stroom te gebruiken. 'Atomen voor vrede' was toen de kreet. Men moest voor dit alles echter grote hoeveelheden fluoride blijven gebruiken en het publiek begon door te krijgen hoe giftig die stof was, zelfs in uiterst kleine hoeveelheden. Er is toen een handig pr-project opgezet, want men had ontdekt dat in streken waar veel fluoride in het water zat, de tanden harder waren. Dat die tanden ook brosser waren en makkelijker braken, net zoals een dode tak makkelijker breekt dan een levende, verzweeg men liever. Zo werd het vervuilinggif fluoride aan het Amerikaanse publiek verkocht als een nieuw wondergeneesmiddel tegen tandbederf. Het was de eerste keer in de geschiedenis dat een gevaarlijke stof werd aangeprezen uit politieke en commerciële overwegingen.
Al snel haakten de staal- en aluminiumfabrieken en enkele andere industrieën er op in, want ook zij hadden te kampen met juridische procedures wegens fluoride uitstoot. En zo ontstond een van de machtigste lobby's ter wereld en zo ontstond de leidingwaterfluoridering. Een stof die men voor veel geld moest opslaan en die aIleen kon worden gebruikt voor ratten- en kakkerlakkengif (een halve dollar per ton) werd ineens voor 256 dollar per ton aan de instanties verantwoordelijk voor de waterleidingcentrales verkocht. Een winst van een miljard dollar per jaar was geboren en ondanks het feit dat men nu weet dat gefluorideerd leidingwater tien procent extra kankersterfte geeft, dat de intelligentie van kinderen wordt aangetast en dat het talloze andere klachten kan geven, gaat men, vooral in de Angelsaksische landen, nog steeds door de fluoridering te pushen, gebruikmakend van alle mogelijke middelen en leugens. Natuurlijk zijn er door het bizarre van deze situatie ook nog andere theorieën over de vraag waarom de politiek tegen beter weten in fluoride blijft propageren. Een van die theorieën is dat een bevolking de autoriteiten gemakkelijker gehoorzaamt wanneer er fluoride in het water zit.
De Russen stopten gedurende de oorlog fluoride in het drinkwater van de Duitse krijgsgevangenen om hen tam te houden. Dat werd mij tenminste verteld door de man die fluoride aan hen leverde. Ook Perkins, de Amerikaanse naoorlogse beheerder van I.G. Farben, zei dat Hitler van plan was geweest de bezette gebieden te fluorideren om de bevolkingen er beter onder te houden. Persoonlijk denk ik dat er een veel geheimzinniger verschijnsel schuilgaat achter de niet-rationele leidingwaterfluoridering. Alvorens ik dit ga uitleggen moet ik de lezer even geruststellen. Sinds 1976 is leidingwater fluoridering in Nederland, na een heftige achtjarige strijd, verboden. Later is die strijd zelfs uitgangspunt geworden voor een grondwetswijziging en is het artikel voor het behoud van de persoonlijke integriteit toegevoegd. Leidingwaterfluoridering is nu dus niet alleen wettelijk maar zelfs grondwettelijk verboden.
Dit gif wordt gebruikt als pesticide en is een bestanddeel van zowel bestrijdingsmiddelen tegen schimmel als van producten voor het doden van ratten. Tevens komt het voor in pijnverdovende middelen en vele soorten medicijnen. Het fluoride die wordt gebruikt in onder meer tandpasta en mondwater is doorgaans natriumfluoride, een afvalproduct van de aluminiumindustrie. Voor het fluorideren van water maakt men gebruik van hydrofluorosilzuur of silicofluoride, afvalproducten van de kunstmest- en glasindustrie.
Fluorides hebben weinig of geen effect op het voorkomen van tandaantasting.
Teveel fluorides inééns verslechteren juist de tandkwaliteit, ze worden breekbaarder. Het verpakken van fluoride tandpasta in Aluminium tubes versterkt het negatieve effekt ervan.
Het effekt van het agressieve fluor is chemisch verharden, zo wordt het bijv. gebruikt bij de fabicage van elektronica-chips en Tefal pannen (Teflon op aluminium). Onduidelijk is, in hoeverre de calciumfluoride die in natuurlijke produkten zit, hierbij vergeleken mag worden met de chemische natriumfluoride, die agressiever van karakter is. Caciumfluoride blijft langer aanwezig op de tanden dan het wateroplosbare natriumfluoride en de fluor kan daarom de hele dag aktief zijn. Natriumfluoride wordt door de 'uitspoeling' relatief meer in het bloed opgenomen - waarvan het effekt dat van vrije radicalen evenaart.
Natriumfluoride vernietigt de waterstofbruggen in enzymen. Direct gebeurt dat bij de enzymen die het glazuurherstel regelen. Fluormoleculen nemen de plaats in van Calciumfosfaat in het glazuur, en verzwakken de tanden verder. Ook het tandvlees raakt los door langdurig fluorgebruik.
De milieueffekten van al die door het riool gespoelde fluor zullen zeker ernstig zijn.
Waarom zijn fluoriden zo gevaarlijk? Het zijn een van de sterkste enzymremmers die op het ogenblik bekend zijn. Enzymen zijn levensnoodzakelijke stoffen die sturend optreden in bijna alle processen die in het lichaam plaats vinden. Fluoride kan ook effect hebben op het D.N.A. hetgeen erfelijke afwijkingen en kanker kan veroorzaken. Fluoride heeft effect op bacteriën en schimmels waardoor in de darmflora de schimmels de overhand kunnen krijgen waardoor er ernstige darmproblemen kunnen ontstaan. Fluoride heeft effect op de prikkeloverdracht van zenuwcellen en de hersenen. Mensen worden minder opstandig, rustig en tam. Daardoor zullen deze mensen makkelijker te beïnvloeden zijn. Een laatste effect van fluoride is het feit dat mensen die fluoride gebruiken sneller oud worden (waarschijnlijk door het uitschakelen van enzymen). Fluoride wordt niet voor niets de Aging Faktor genoemd.
Enzymen reageren op verschillende manieren op fluoride: sommige worden geactiveerd, terwijl de productie van andere wordt verhinderd. Lipase, een vetsplitsend enzym dat essentieel is voor de productie van vet, en fosfatase, die nodig is voor de afbraak van fosfaten, zijn bijzonder gevoelig voor fluoride. Bij patiënten met fluorose van het skelet, wordt succinate dehydrogenase belemmerd. Is er sprake van chronische fluoridenvergiftiging, dan leidt deze verminderde enzymactiviteit tot verzwakking van spieren en zelfs tot vernietiging van spierweefsel. Zure fosfatase van menselijk speeksel wordt voor de helft afgebroken wanneer het aan 3,8 dpm fluoride wordt blootgesteld. De hoeveelheid van het enzym cholinesterase in bloed neemt met 61% af wanneer het wordt blootgesteld aan 0,95 dpm fluoride - hetgeen minder is dan de aanbevolen niveaus, met aantasting van het zenuwstelsel tot gevolg. Alkaline fosfatase, een enzym dat bepalend is voor botgroei en het goed functioneren van de lever, zou ook worden aangetast door fluoride, zelfs bij lage niveaus. Volgens wetenschappers van de University of California in San Diego, schakelt fluoride het enzym cytochrome C oxidase uit, een zuurstof dragen respiratoir enzym; tekorten aan dit vitale enzym zijn in verband gebracht met kanker en zelfs met wiegendood. Onderzoekers van Kings College in Londen beschikken over gegevens van bijzonder sterke waterstofverbindingen van fluroide en amide, die worden gevormd wanneer aminozuren zich samenvoegen om een proteïne te vormen. Dit kan chromosoombeschadiging tot gevolg hebben. Als de proteïne afwijkingen vertoont, kan ons immuunsysteem deze niet langer herkennen en zal de proteïne daarom als vreemde proteïne behandelen, hetgeen vernietiging inhoudt. Dit kan allergische huidaandoeningen en maag- en darmklachten tot gevolg hebben. Maag- en darmstoornissen zijn de belangrijkste kenmerken van fluoridenintolerantie. Zelfs kleine hoeveelheden fluoride kunnen verantwoordelijk zijn voor de vorming van hydrofluorzuur in de maag, met maagpijn, misselijkheid en braken tot gevolg. met name jonge kinderen lopen gevaar. het gebruik van fluoridentabletten kan bij hen zelfs maagbloedingen veroorzaken; een negenjarig slachtoffer liep dermate ernstige schade op, dat grote delen van zijn maag operatief dienden te worden verwijderd.
Recent onderzoek toont echter aan, dat fluoride vrijwel elk orgaan in het lichaam kan aantasten, en zelfs gedeeltelijk verantwoordelijk kan zijn voor gedragsproblemen, zoals hyperactiviteit en vele raadselachtige ziekten, zoals ME. Net als kwik, is fluoride niet bepaald een voor de hand liggende keuze voor gebitsverzorging. Dit gif wordt gebruikt als pesticide en is een bestanddeel van zowel bestrijdingsmiddelen tegen schimmel als van producten voor het doden van ratten. Tevens komt het voor in pijnverdovende middelen en vele soorten medicijnen. Het fluoride die wordt gebruikt in onder meer tandpasta en mondwater is doorgaans natriumfluoride, een afvalproduct van de aluminiumindustrie.
Voor het fluorideren van water maakt men gebruik van hydrofluorosilzuur of silicofluoride, afvalproducten van de kunstmest- en glasindustrie. Wijlen de Amerikaanse criticus George L. Waldbott ontdekte, dat fluoride niet alleen schadelijk is voor tanden en botten, maar ook voor zacht weefsel. De kleine fluoride ion, waarvan de lading een hoge dichtheid heeft, kan elke cel in het lichaam penetreren en combinaties met andere ionen vormen, zo blijkt uit zijn onderzoek. Dit proces interfereert met de stofwisseling van calcium en fosfor en is van invloed op het functioneren van de paraschildklieren. Het fluorideion heeft een sterke affiniteit met calcium, maar zal zich ook gemakkelijk met magnesium en mangaan ionen verenigen en mengt zich op die manier in vele enzymsystemen die deze mineralen nodig hebben. Aantasting van de werking van enzymen kan op haar beurt leiden tot verstoring van de stofwisseling van koolhydraten, de vorming van botweefsel en van het functioneren van spieren. In feite hangt elke vitale functie in het lichaam af van enzymen: aangezien fluoride gemakkelijk doordringt in elk orgaan kan het verantwoordelijk zijn voor diverse giftige symptomen.
Het meest gemakkelijk te identificeren kenmerk van fluorose van zacht weefsel is algehele vermoeidheid, vaak in verband gebracht met een traag werkende schildklier. De schildklier heeft jodium nodig voor de productie van het hormoon thyroxine, dat de snelheid van de stofwisseling controleert. Maar bij aanwezigheid van fluoride, wordt jodium verdrongen, waardoor de schildklier niet meer optimaal functioneert. De paraschildklier, die de distributie van calcium en fosfor in het lichaam reguleert, is bijzonder gevoelig voor excessieve hoeveelheden fluoride. Meer dan vijftig jaar geleden, hebben Indiase artsen ontdekt, dat er een nauw verband bestaat tussen fluorose van het skelet en hyperparathyroidisme, een abnormaal verhoogde werking van de bijschildklier.
Fluoride blijkt zelfs van invloed op de hypofyse, een slijmafscheidende klier die het groeiproces controleert door het reguleren van de productie van schildklierhormonen. Uit dierproeven blijkt, dat het drinken van water, waaraan evenveel fluoride is toegevoegd als aan het drinkwater op verscheidene plaatsen in de wereld, tot afname van de productie van schildklierhormonen leidt tot verontrustend lage niveaus. Professor A.K. Susheela van de Fluoride and fluorosis Research Foundation of India, een consultant van de Indiase regering, heeft meer dan honderd onderzoeksrapporten gepubliceerd over de gevaren van fluoride.
Gebruik makend van elektronenmicroscoop scanningfotografie, heeft zij bewezen, dat wanneer je aan fluoride wordt blootgesteld, rode bloedcellen vroegtijdig worden gedood, waardoor het niveau van hemoglobine, de rode bloedkleurstof, wordt verlaagd en bloedarmoede ontstaat. Zij liet ook zien, dat het calciumgehalte afneemt naar mate er meer fluoride in het lichaam achterblijft. Tevens wordt de slijmbekleding van het maagdarmkanaal beschadigd, met diverse maag- en darmproblemen tot gevolg. Het fluoridengehalte van het bloed blijft voortdurend stijgen als je fluoridentandpasta blijft gebruiken. Wanneer mensen worden gebombardeerd met fluoride, in de vorm van onder meer tandpasta en mondwater, ondergaan de spieren en elementen van bindweefsel, met name collageenvezel en botweefsel, degeneratieve veranderingen, zegt professor Susheela.
Op de Amerikaanse conference of the International Society for Fluroide Research in Bellingham (1998), Washington, presenteerde dr. Jennifer Luke van de University of Surrey in Engeland bewijs van de effecten van fluoride op de pijnappelklier van woestijnratten. Bij zowel woestijnratten als mensen helpt deze klier het verouderingsproces te controleren, evenals de productie van melatonine die het slaap- en waakpatroon reguleert. Worden woestijnratten aan hoge doses fluoride blootgesteld, dan neemt de productie van melatonine aanmerkelijk af en zijn zij eerder geslachtsrijp.
Terwijl de resultaten van dierproeven niet altijd van toepassing zijn op mensen, theoretiseert dr. Luke dat het massaal fluorideren van water de achterliggende oorzaak kan zijn van het algemeen gegeven dat kinderen in het Westen op steeds jongere leeftijd in de puberteit komen. In gebieden met gefluorideerd drinkwater ontstaan bij de inwoners gevaarlijk hoge concentraties fluoride in vele van de zachte weefsels en organen, inclusief het hart, de lever en de blaas. Het hoogste niveau dat ooit is geregistreerd - 8400 delen per miljoen - werd aangetroffen in de aorta's van inwoners van Grand Rapids in Michigan, de plaats waar voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis fluoride aan het drinkwater werd toegevoegd. Het hart en de bloedvaten worden door fluoride aangetast. Hartafwijkingen en lage bloeddruk zijn opgemerkt bij experimentele vergiftiging met grote doses fluoride.
In 1950, vijf jaar nadat bij wijze van experiment fluoride aan het water van Grand Rapids was toegevoegd, was het aantal doden als gevolg van hartkwalen bijna twee keer zo groot als voordien. Het aantal sterfgevallen als gevolg van kanker, suikerziekte en arteriosclerose, was eveneens aanmerkelijk toegenomen, vergeleken met sterftecijfers in de rest van de staat. Aan de hand van registratie van de activiteit van het hart, liet de Japanse onderzoeker Taka Mori zien, dat er een direct verband bestaat tussen verzwakking van het hart en tandfluorose bij kinderen die water hadden gedronken dat tussen 0,5 en 6,2 delen fluoride per miljoen delen water bevat.
Fluoride is van invloed op de hersenen en het gehele centrale zenuwstelsel. Neurologische klachten, zoals hoofdpijn, duizeligheid, spasticiteit van ledematen, visuele stoornissen en verminderde mentale scherpte behoren alle tot de risico's. Tevens is weefselbeschadiging van de voorste hoorncellen, oftewel de cellen aan de voorzijde van het ruggenmerg, vastgesteld. Uit officiële jaarlijkse statistieken valt op te maken, dat het aantal sterfgevallen onder ondervoede kinderen in de Chileense stad Curico, waar sinds 1953 fluoride aan het drinkwater wordt toegevoegd, maar liefst 104% hoger is dan in vergelijkbare, niet gefluorideerde steden. Het gemiddelde sterftecijfer was in Curico 113% hoger dan in de rest van het land.
Hoewel weinig wetenschappers onderzoek hebben gedaan naar de rol van fluoride bij de ontwikkeling van myalgische encefalomyelitis (ME), zijn er opvallende gelijkenissen tussen de belangrijkste kenmerken van ME, of het chronische vermoeidheidssyndroom, en klachten van mensen met een vroeg stadium van fluoridenvergiftiging. Dr John McLaren Howard van Biolab in Londen beschikt over belangrijke aanwijzingen voor een verklaring. Zo ontdekte hij, dat de beweging van witte bloedcellen bij ME-patiënten vertraagt wanneer zij aan redelijk lage niveaus van fluoride worden blootgesteld. Dit effect op witte bloedcellen zou er de oorzaak van kunnen zijn dat patiënten minder bestand zijn tegen infecties, of kampen met verergering van hun problemen.
Fluoride interfereert ook met fagocytose, de vernietiging van binnengedrongen bacteriën, terwijl het bij overige witte bloedcellen het vrijlaten van superoxide vrije radicalen veroorzaakt. Dit betekent, dat fluoride de ontwikkeling vertraagt van de cellen die voor het afweermechanisme van het lichaam dienen en deze cellen verzwakken. Zo worden bateriën, virussen, chemische stoffen en beschadigde en kankercellen in staat gesteld om schade in het lichaam te veroorzaken. Minder ernstige infecties houden hierdoor langer aan en kunnen meer ernstige ziekten veroorzaken. Dit is precies wat er lijkt te gebeuren bij veel patiënten met ME.
Het is niet bekend hoeveel kinderen een plaatselijke tandheelkundige behandeling met hoge concentraties fluoride hebben ondergaan, alvorens zij het slachtoffer werden van infecties die tot ME hebben geleid. Door Japanse onderzoekers van het Nippon Dental College in Tokio uitgevoerde testen met hoge doses fluoride hebben uitgewezen, dat concentraties van slechts 57 delen fluoride per miljoen de oorzaak kunnen zijn van genetische beschadiging en onregelmatige synthese van het DNA van cellen van zoogdieren. Deze testen waren bedoeld om de gevaren van smeerbare fluorideproducten ter voorkoming van tandbederf, met concentraties van 9000 dpm. Substanties die 20.000 dpm fluoride bevatten, waarvan wordt beweerd, dat ze de tanden versterken, kunnen in de toekomst worden gebruikt.
Een jongen heeft in de herfst van 1979 een fluoridenbehandeling gekregen ter voorkoming van tandbederf. Korte tijd later ging zijn gezondheid snel achteruit, beginnend met maagklachten, verscheidene minder ernstige infecties en de ziekte van Pfeiffer, gevolgd door atypische mazelen, meer infecties en tenslotte, een jaar later, resulterend in ME. Uiteindelijk bleek dat de fluoridenbehandeling niet werkte ter voorkoming van tandbederf - in negen jaar tijd had hij vijftien vullingen nodig.
De Amerikaanse patholoog Majid Ali, verbonden aan de Columbia University in New York, verklaart, dat chronische vermoeidheid het resultaat is van een versnelde oxidatieve moleculaire verwonding. Slechts een goed functionerend enzymsysteem kan ons tegen dergelijke verwonding beschermen en ervoor zorgen dat normale energieniveaus gehandhaafd blijven. Bij ME is er frequent sprake van afwijkingen aan celmembranen, als gevolg van verhoging van de oxidatieve druk die op deze membranen wordt uitgeoefend. Dit is de reden, dat slachtoffers een gebrek aan energie hebben - vergelijkbaar met wat er gebeurt bij fluoridenvergiftiging.
Ervaren onderzoekers die gedurende tientallen jaren onderzoek hebben gedaan naar ME houden vol, dat deze ziekte, net als polio, ontstaat door schade aan de voorste hoorncellen van het ruggemerg, die wordt veroorzaakt door een virus dat zich in maag en darmen nestelt. Dit verklaart waarom polioslachtoffers verlamd zijn of een slechte motoriek hebben. Fluoride blijkt echter ook de voorste hoorncellen te beschadigen. En terwijl maag- en darmproblemen kenmerkend zijn voor het chronische fluoride vergiftigingssyndroom, spelen deze aandoeningen ook een belangrijke rol bij ME.
Ernstige slaapstoornissen, of omkering van het slaapritme, zijn typerend voor ME. Ophoping van grote hoeveelheden fluoride in de pijnappelklier van dieren heeft tot vergelijkbare problemen geleid. Tot op heden is het niet bekend in hoeverre deze problemen met elkaar overlappen en in welke mate fluoride verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van ME. Er zijn aanwijzingen, dat fluoride hiertoe bijdraagt en bestaande klachten van patiënten verergert. Het is echter ook mogelijk, zo suggereert de Nederlandse auteur dr H.C. Moolenburgh, dat ME in feite een eindfase is van algehele vergiftiging met chemicaliën, waarbij fluoride als een van de grootste boosdoeners dient te worden beschouwd.
Wetenschappers die 112 gevallen van fluorose in Ontario, Ohio, Italië en Brits Columbie hebben bestudeerd, ontdekten de volgende collectieve symptomen, die zich lijken te openbaren voordat de botten worden aangetast:
Verscheidene studies hebben uitgewezen dat blootstelling aan fluoride de oorzaak kan zijn van gedragsverandering. Tijdens een conferentie over fluoride in 1998 in Washington maakte professor Roger Masters bekend, dat er een verband bestaat tussen de hoeveelheid lood in het bloed van 280.000 kinderen in Massachusetts en het gebruik van silicofluoriden voor het fluorideren van water; fluoride verhoogt de giftige effecten en absorptie van lood. Zowel in Engeland als in het Amerikaanse Georgia blijken vormen van gedrag die verband houden met loodvergiftiging, zoals gewelddadige misdaad, meer voor te komen in gemeenschappen waar silicofluoriden worden gebruikt dan in gebieden waar deze zouten niet aan drinkwater worden toegevoegd. Op dezelfde conferentie maakte dr. Phyllis Mullinix, een neurontoxicoloog van Boston Children's Hospital in Massachusetts, de resultaten bekend van een studie naar het gebruik van twee steroïden ter behandeling van leukemie bij jonge kinderen. Eén van deze steroïden was onder meer opgebouwd uit een fluoride atoom. Een vervolgstudie toonde aan, dat het gemiddelde IQ van kinderen die met deze steroïde werden behandeld aanmerkelijk daalde, in vergelijking tot kinderen die een medicijn kregen dat geen fluoride bevat.