Home - Kynologie - De duitse herdershond - Voorkomen van loopsheid
Iedere eigenaar van een vrouwelijke pup wordt op een gegeven ogenblik geconfronteerd met het feit dat de hond voor de eerste keer loops wordt en de vragen die hiermee gepaard gaan.
Vragen met betrekking tot de loopsheid zelf, maar ook vragen over hoe het in de toekomst verder moet. Moeten we de hond laten steriliseren? Misschien de prikpil geven? Of is het beter dat we onze teef steeds loops laten worden?
Met "loopsheid" wordt de periode aangeduid, die ongeveer drie weken duurt en waarbinnen de teef ovuleert en dus vruchtbaar is. De eerste loopsheid zien we meestal rond de negen maanden optreden met een variatie van zes tot twaalf maanden. De teef is daarna ongeveer ieder half jaar loops, maar ook daarin is de variatie groot.
Hoe kunnen we loopsheid herkennen?
Nadat de teef voor de eerste keer loops is geworden, dienen de volgende mogelijkheden zich aan:
Als we er voor kiezen de loopsheid te onderdrukken met hormonen, kunnen we dit doen door wekelijks enkele tabletten aan de hond te geven. Het meest gebruikte is echter de prikpil. Wanneer continu loopsheidonderdrukking gewenst is, zal deze injectie periodiek herhaald moeten worden. Afhankelijk van het gebruikte preparaat zal het interval tussen de injecties varieren van drie tot vijf maanden. Het voordeel van de prikpil is, dat onze teef geen ingrijpende operatie hoeft te ondergaan.
Toch heeft de prikpil ook nadelen als we deze methode vergelijken met de sterilisatie:
De loopsheid wordt voorgoed voorkomen als we besluiten onze teef te laten steriliseren. Bij de sterilisatie (juister geformuleerd: ovario-hysterectomie) worden zowel de eierstokken (ovaria) als baarmoeder (uterus of hysters) verwijderd.
De sterilisatie zoals we die bij mensen kennen, n.l. het onderbinden van eileider, wordt bij honden niet gedaan omdat de teef dan weliswaar onvruchtbaar is, maar wel steeds loops wordt. De baarmoeder bij de teef is anders opgebouwd dan bij de vrouw en betaat uit een baarmoederlichaam en twee baarmoederhoornen. De baarmoederhoornen zijn bij een jonge, nietloopse teef, ongeveer twee keer zo dik en zo lang als een potlood.
Hoewel de meningen hier soms over verschillen, geldt dat de beste leeftijd voor de ingreep ligt tussen de een en vier maanden na de eerste loopsheid. De meeste honden zullen dan ongeveer een jaar oud zijn.
Tot slot moeten nog enkele fabels de wereld uit worden geholpen. Vaak wordt gezegd dat het goed zou zijn voor de ontwikkeling of de karaktervorming van de teef dat ze een nestje moet hebben gehad. Dat is niet waar.
Er wordt wel gezegd dat de teef dik wordt na een sterilisatie. Dit is maar gedeeltelijk waar. De neiging tot dik worden is net zo goed aanwezig bij de prikpil. Belangrijker is, dat u dit zelf in de hand heeft. Het spreekwoord "ieder pondje gaat door het mondje" is bij honden net zo goed toepasbaar als bij ons mensen. Regelmatig wegen is daarom aan te bevelen. Bovendien moeten we ons ook realiseren dat de meeste teven gesteriliseerd worden in een periode dat de energiebehoefte iets afneemt. De dartele pup is namelijk utgegroeid en de energiebehoefte beperkt zich tot onderhoud.
Een andere fabel is, dat de teef sloom zou worden na sterilisatie. Ook dat is niet het geval. Uitgebreid gedragsonderzoek in de Verenigde Staten heeft uitgewezen dat er gemiddeld niets verandert. Enkele waren wat rustiger geworden, andere juist weer wat feller. Maar ook hier geldt de opmerking, dat de hond net geopereerd is in een periode dat ze volwassen is geworden.
Als u dit verhaal zo doorleest en de vooren nadelen van iedere mogelijkheid op een rijtje zet, zult u er misschien nog niet helemaal uit zijn, wat voor uw teef de beste oplossing is.
Als persoonlijk advies kan ik er tenslotte nog aan toevoegen dat mijns inziens en mits u zeker weet dat u niet wilt gaan fokken (en met de meeste teven wordt niet gefokt), de beste oplossing voor u en de hond de sterilisatie is.
B. Heemskerk dierenarts te Oegstgeest.