Home - Kynologie - De duitse herdershond - Mijn hond bijt mensen...!!!
Vorige week werd ik door een mevrouw die duidelijk overstuur was gebeld met de mededeling: "Mijn hond heeft nu voor de derde keer iemand gebeten. lk weet niet meer wat ik doen moet. De fokker van mijn hond heeft al laten weten dat ik hem beter in kan laten slapen. Weet u wat ik het beste doen kan?"
Als gedragsbegeleider probeer je hulp te bieden aan mensen die problemen met hun hond hebben. Die hulp kan uitsluitend goed gegeven worden als je de situatie ter plaatse kan beoordelen. In dit geval was het belangrijk om direct, via de telefoon, wat "eerste hulp" te verlenen, zodat deze mevrouw op weg geholpen kon worden. Daarna was een bezoek aan de familie noodzakelijk.
In zo'n telefoongesprek vraag ik naar verschillende dingen over de hond. Het bleek om een Duitse Herderreu te gaan (Lex) van 2½ jaar. Het gezin bestond uit een echtpaar met drie kinderen, twee jongens en een meisje (12, 10 en 7 jaar oud). Lex had nooit een van de eigen kinderen gebeten, maar wel gehapt naar de kinderen die met de eigen kinderen kwamen spelen. Zo ook in dit geval: er waren ongeveer vijf kinderen in de tuin tikkertje aan het spelen. Dat ging gepaard met het nodige rennen en gillen. Omdat Lex wel eens vaker achter rennende kinderen aanging had mevrouw hem bij zich geroepen. Echter, op een onbewaakt ogenblik, rende Lex bij mevrouw vandaan, achter de kinderen aan, en beet een van hen in de benen, tot bloedens toe.
In de puppietijd had Lex nooit problemen gegeven, het was een lieve hond die leuk met de kinderen speelde. Naar andere honden was hij vriendelijk, spelen was een grote hobby van hem.
Mevrouw had met de hond een puppiecursus gevolgd bij een naburige kynologenclub. Volgens haar was dat niet zo'n groot succes. Ze verstoorde met Lex de groep meer dan dat ze zelf wat van de lessen op stak. Dat was mede de reden om niet met de cursus door te gaan; ze was bang de andere cursisten tot last te zijn. Bovendien gaf Lex geen problemen. Hij trok wel wat aan de lijn, maar dat vond mevrouw niet zo erg; hij trok niet zo hard dat zij omver getrokken werd.
Na verloop van tijd kon ze Lex niet meer loslaten, hij ging er van door om met andere honden te spelen en kwam absoluut niet meer wanneer hij geroepen werd. Ook dat vond ze niet zo erg; als haar man thuis was konden ze Lex wel loslaten, zo kreeg hij toch de nodige beweging.
Verder bleek uit het telefoongesprek dat Lex in huis voor een groot gedeelte bepaalde wat er moest gebeuren; wanneer hij aangehaald wilde worden hoefde hij maar z'n snuit onder de arm van een van de huisgenoten te steken en hij werd volop geknuffeld. Om het eten hoefde hij zich niet druk te maken, de hele dag stonden er brokken voor hem klaar.
Zowel Lex, als ook het gezin, hadden totaal geen moeite met deze gang van zaken. Het enige probleem was dat Lex of en toe uitviel en dan zo hard beet dat er bloed vloeide.
lk heb toen mevrouw uitgelegd dat het probleem bestond uit het feit dat aan Lex te weinig leiding werd gegeven. Een hond kan niet zonder een baas die hem zegt wat hij wel en niet mag doen. Heeft hij zo'n baas niet, dan zal hij zelf de touwtjes in handen nemen en regulerend optreden. Zo ook in dit geval; in zijn ogen is het niet juist als kinderen elkaar gillend achterna rennen. Lex moest dus orde op zaken stellen en de enige manier waarop een hond dat kan doen is met z'n bek, dus ...bijten! Van uit het gezichtspunt van de hond was er dus niets bijzonders gebeurd. De familie echter begreep dat het zo niet verder kon gaan. lk heb ze uitgelegd dat er, wanneer ze Lex wilden houden, het een en ander moest veranderen. Dit zou betekenen dat ze zelf consequenter zouden moeten optreden en goede leiding zouden moeten geven aan de hond. Een gehoorzaamheidscursus zou daarbij een noodzakelijke hulp zijn.
Gelukkig was er bij mevrouw zoveel zelfkennis aanwezig dat ze besefte dat ze deze andere houding naar de hond toe misschien wel een paar weken, maar zeker niet voor altijd zou kunnen volhouden! Bovendien was haar vertrouwen in de hond totaal verdwenen, ze was bang dat hij "zomaar" weer een kind zou bijten. Tijdens het telefoongesprek kwamen we tot de conclusie dat er slechts twee oplossingen voor dit probleem waren: of een herplaatsing voor de hond regelen, of de hond laten inslapen (de oplossing van de fokker). Om te kunnen beoordelen of de hond herplaatst kon worden was een huisbezoek noodzakelijk.
Herplaatsing is in een dergelijk geval uitsluitend mogelijk als de hond heropgevoed kan worden. Bij mijn bezoek heb ik gekeken in hoeverre Lex een correctie van mij accepteerde en of hij na een correctie niet meteen weer het ongewenste gedrag vertoonde. Daarnaast heb ik gekeken of Lex verschillende handelingen van mij toestond zonder meteen agressief te worden; ik heb hem op z'n rug gelegd, hem wat geborsteld, z'n oren schoongemaakt e.d. Dit alles liet hij gelaten over zich heen komen, zonder een vorm van agressie te vertonen. Na al deze oefeningen ben ik een stukje met hem gaan lopen. Gelukkig kwamen we enkele honden tegen zodat zijn gedrag t.o.v. andere honden meteen bekeken kon worden. Er was slechts een goede lijncorrectie nodig om Lex te doen beseffen dat hij zich naar andere honden toe netjes moest gedragen.
Voor deze hond konden we met een gerust hart een nieuwe baas gaan zoeken. Dat deze baas aan een aantal voorwaarden moest voldoen was duidelijk. Lex had iemand nodig die ook echt "baas" kon zijn.
Voordat deze nieuwe baas gevonden was is Lex eerst terug naar de fokker gegaan. Deze was bereid vast een gedeelte van de heropvoeding voor z'n rekening te nemen; m.i. een verantwoordelijkheld die je als goede fokker moet bezitten!
Achteraf bleek dat de fokker niet het advies had gegeven om de hond te laten inslapen, maar had aangegeven dat wanneer het probleem niet oplosbaar was, inslapen als enige mogelijkheid overbleef. Echter dit advies kwam in de emotie van de totale gebeurtenis niet goed over. Probeer als fokker de eigenaar van jouw fokprodukt altijd eerst naar een gedragsbegeleider te sturen voordat je het woord 'inslapen' ook maar noemt!
Had dit probleem voorkomen kunnen worden? Deze vraag kan nooit voor 100% bevestigend beantwoord worden. Aan het karakter van mensen kan je niet veel veranderen. Wellicht had het wel geholpen als deze familie tijdens de puppiecursus en ook de cursussen daarna goed begeleid was. Ook al denk je dat jouw pup redelijk luistert, ook al geeft jouw pup op dat moment geen problemen, ook al heb je al drie honden succesvol groot gebracht, toch is het zinvol een cursus met je hond te volgen. Ten eerste word je daardoor min of meer gedwongen om enige tijd per dag met je hond bezig te zijn; ten tweede leert de hond om te gaan met allerlei verschillende soortgenoten; ten derde leer je zelf als baas hoe je je als baas moet gedragen, iets waarvan je, wanneer de hond wat ouder is, nog veel plezier kunt hebben.
Daarnaast is het verstandig om enige boeken over honden, maar dan specifiek over hondengedrag te lezen. Je leert daardoor je eigen hond beter begrijpen en zelf beter als 'baas' op te treden. Vergeet niet dat de hond van de wolf afstamt, met alle leuke en minder leuke eigenschappen. Tot slot wil ik iedereen de raad meegeven om bij probleemgedrag van je hond zo snel mogelijk deskundige hulp in te roepen. Hoe !anger je wacht, des te moeilijker wordt het om het probleem op te lossen.
Marian Servaas