Home - Kynologie - De duitse herdershond - Hond ziek?
Wanneer uw hond ziek is, heeft hij meer aandacht nodig dan gewoonlijk. Het ziektebeeld zal bepalend zijn of hij al dan niet thuis verzorgd kan worden. In de meeste gevallen zal de dierenarts de verpleging aan een der gezinsleden overlaten en met een aantal door hem opgegeven adviezen blijkt vrijwel iedereen een bekwaam dierenverzorger te kunnen zijn.
Uiteraard is ziektepreventie veeleer aan te bevelen dan een vaak slepende ziekteperiode, maar toch kan een onverwachte, ondanks de controles en inentingen die u hem regelmatig laat geven, het noodzakelijk maken dat handelend moet worden opgetreden.
Allereerst dus het consult door de dierenarts dat, afhankelijk van de toestand van de hond, op het spreekuur of bij u aan huis kan worden gegeven. Neem, voordat u de dierenarts raadpleegt, de temperatuur op. Het temperaturen geschiedt rectaal en kan het eenvoudigst gebeuren als de hond staat. Is de toestand van het dier zodanig dat dit onmogelijk is, dan kan dit ook gebeuren terwijl hij op z'n zij ligt. Til de staart met een hand omhoog en duw de rectale thermometer, bij een volwassen hond ongeveer tot aan de helft, in de anus (bij pups 2 tot 3 cm.) en houdt hem zo gedurende een tweetal minuten vast. De normale temperatuur beweegt zich tussen de 38° en 39°C. Noteer de gemeten temperatuur, waarbij gezegd mag worden dat een verhoging tot 41°C geen zeldzaamheid is en niet direct tot ernstige gevolgen behoeft te leiden.
Informeer de dierenarts zo nauwkeurig mogelijk over door u geconstateerde gedragsveranderingen, bijvoorbeeld minder of geen eetlust, lusteloosheid, etc. Hij zal dan vermoedelijk snel een juiste diagnose kunnen stellen en met een injectie of wat pillen krijgt u uw viervoeter weer mee naar huis.
Vanaf dat moment vangt uw taak als dierenverzorger aan! Dan opeens blijkt dat het toedienen van medicijnen anders is dan hap, slik, weg. Soms ontaard dit in een complete worstelpartij omdat de patiënt op geen enkele wijze te overreden is om het heilzame preparaat naar binnen te werken. Weet hij veel! Zoals voor alles, is hier echter ook een remedie voor.
Als de dierenarts niet uitdrukkelijk anders heeft voorgeschreven, kunt u de pil of tablet fijn maken, in een klein balletje gehakt kneden en het hem zo toedienen. Niet te groot maken, zodat de hond het kan doorslikken zonder te kauwen. Ook kunt u hem wat kleine brokjes vlees geven en daar tussendoor de pil of de tablet. Voordat hij er erg in heeft, is het medicijn naar binnengewerkt.
Met capsules moet voorzichter te werk worden gegaan omdat de inhoud daarvan vaak een nare smaak heeft en een nadelige invloed kan hebben op de slijmvliezen. De toediening daarvan dient dus op een andere wijze te geschieden.
U houdt de snuit van uw hond met een' hand vast. Met de duim aan de ene en de middelvinger aan de andere zijde, drukt u de bovenlip tussen de tanden. Dit heeft tot resultaat dat de kaken van elkaar gaan. Met de andere hand stopt u de capsule, welke tussen wijs- en middelvinger is geklemd, (ook de pil of tablet kan op deze wijze worden ingebracht, mits u ze wel even met wat olie glad heeft gemaakt) tot ruim over de helft van z'n tong in z'n mond terwijl u de onderkaak iets omlaag drukt.
Met de vingers waarmee u het medicijn heeft ingebracht, drukt u tevens op het achterste gedeelte van de tong waardoor een slikreactie teweeg wordt gebracht. Trek uw hand dan snel terug, verminder de druk op de bovenlippen en sluit z'n mond. Wrijf tenslotte, terwijl u nog steeds de snuit vasthoudt, met de vrije hand zacht masserend over de keel waardoor hij zal slikken en het karwei is geklaard.
Wanneer u het medicijn niet voldoende ver op z'n tong hebt gelegd, zult u al snel merken dat hij het binnen de kortste keren weer snel naar buiten werkt. De handeling dient dan weer van voren af aan te worden herhaald. Voor medicijnen gaat dit echter niet op. Een injectiespuit met een plastic tuit, eventueel de slagroomspuit, kan hier een uitstekende oplossing bieden. De vloeistof wordt dan ingespoten tussen de buitenkant van het gebit en de binnenkant van de wang.
Om dit te bereiken trekt u, terwijl u de snuit schuin omhoog weer stevig vasthoudt, de wang iets naar buiten en de spuit kan dan in de wangzak worden gelegd en langzaam worden leeggedrukt. Wanneer de vloeistof in de wangzak blijft staan, kunt de keel weer even masseren waardoor de slikbeweging wordt geactiveerd.
U kunt bij gebrek aan een spuit ook een soort trechter maken door met een vinger de wangzak naar buiten open te trekken. Met een lepel of flesje kan dan de vloeistof worden ingegoten. U zult al begrepen hebben dat op deze wijze ook vloeibaar voedsel kan worden toegediend. Verstandig is het om dit eens op uw gezonde hond uit te proberen, zodat in geval het ooit eens nodig is, u voldoende bent geoefend en uw hond zich niet zo snel zal verzetten tegen deze hem dan bekende procedure. Maar nogmaals, preventieve geneeskunde is de beste remedie om ziekten te voorkomen.
Ik hoorde onlangs van de dierenarts op welke wijze de meest preventieve maatregelen kunnen worden genomen. Ik schreef ze voor u op:
Een goed uitgebalanceerde maaltijd. Een goede verzorging van de vacht. Observatie van gedrag, eetlust en activiteit controle van de ontlasting en de urine op een eventueel afwijkende kleur. Zodra hierin verandering te bespeuren valt, kan een onderzoek door de dierenarts noodzakelijk zijn.
Zo nodig de oren schoonmaken. Controle van het gebit en eventuele etensresten verwijderen. Controle op eventuele aanwezigheid van parasieten door met de hand tegen de groeirichting van de vacht in te strijken.
Indien nodig, de nagels knippen. In de meeste gevallen is dit slechts noodzakelijk als de hond veel in het vrije veld vertoeft. Stadshonden zullen minder snel last hebben van een overdadige nagelgroei omdat deze op straat afgeslepen worden. Doe zo nodig de handelingen welke staan aangegeven onder 'wekelijks als blijkt dat deze in zo'n kort tijdsbestek niet nodig zijn. Controleer de melkklieren van de teef en het gebied daar omheen. Meldt knobbels of bobbels die u mogelijkerwijs ontdekt, direct aan uw dierenarts.
Een routinecontrole door uw dierenarts. Aan te raden is om tevens een ontlastingsonderzoek te laten verrichten op mogelijke aanwezigheid van inwendige parasieten.
Ook al lijkt het op het eerste gezicht wat overdreven om deze gezondheidsagenda uit te voeren omdat wij zelf ook niet ieder half jaar naar de dokter lopen voor een onderzoek, moet u toch de waarde daarvan niet onderschatten. Wij herkennen, zodra er een storing optreedt, een verandering in ons gestel. Bij een hond zult u de symptomen veelal pas In een later stadium ontdekken met een daaruit voortvloeiende langduriger behandeling dan wanneer de ziekte was herkend.
Boes
Geraadpleegde literatuur: The Well (Dog Book. Auteur: Terri Mc. Ginnes; The TV vet. dog book. Auteur: E. C. Straiton.