Home - Wetenschap - Chemie - Elementen - Neodymium
Afkorting: Nd
Neodymium is een geel/zilverwitte lanthanide.
Neodymium heeft een heldere zilverachtige glans. Het is één van de meest reactieve lanthaniden en reageert ook met zuurstof. Daarbij verandert de heldere glans snel in een grijze en matte oxidelaag.
Nucleaire eigenschappen
Atoomnummer: 60
| Schil | Aantal electronen |
|---|---|
| 1 | 2 |
| 2 | 2, 6 |
| 3 | 2, 6, 10 |
| 4 | 2, 6, 10, 4 |
| 5 | 2, 6, 0 |
| 6 | 2 |
Isotopen
| Atoom- gewicht |
Vervaltijd | Verval- vorm |
Vervalproduct |
|---|---|---|---|
| 142 | Stabiel | ||
| 143 | Stabiel | ||
| 144 | 2,29*1015 j | α | 140Ce |
| 145 | Stabiel | ||
| 146 | Stabiel | ||
| 148 | Stabiel | ||
| 150 | 1,1*1019 j | β | 150Sm |
In de natuur komen vijf stabiele neodymiumisotopen voor in vergelijkbare hoeveelheden en twee radioactieve isotopen. In totaal zijn er ruim dertig radioactieve neodymiumisotopen bekend, waarvan het grootste deel alleen kunstmatig kan worden geproduceerd. De meest stabiele radioisotopen zijn 144Nd en 150Nd met halveringstijden van vele miljoenen jaren. De andere radioisotopen hebben halveringstijden van minder dan 11 dagen.
Fysische eigenschappen
Kookpunt: 3350 K
Smeltpunt: 1294 K
Dichtheid bij 293 K en 1000 hPA: 7007 kg/m3.
Biologische eigenschappen
Toxicologie en veiligheid
Bij inademing van neodymiumdampen kan het schade aanrichten in de longen. Bij langdurige blootstelling hoopt neodymium zich op in de lever, maar over de eventueel schadelijke gevolgen daarvan is nog niets bekend.
Verhoogde neodymiumconcentraties in water kunnen schade aanrichten in celmembranen van dieren die in het water leven, waardoor er nadelige effecten optreden voor de voortplanting en het zenuwstelsel.
Bronnen
Als gevolg van de hoge reactiviteit wordt neodymium in de natuur niet in ongebonden toestand aangetroffen. De belangrijkste bronnen zijn de mineralen monaziet en bastnosiet; mineralen die veel verschillende lanthaniden bevatten in lage concentraties.
Neodymium is lastig te scheiden van de andere elementen die in de mineralen voorkomen. Het meest toegepaste proces daarvoor is ion uitwisseling.